ჭირისუფლები

სასაფლაო(ესპანეთი-საფრანგეთი საზღვარი).

 პროცესია ნელა მიუყვებოდა არცთუ ისე დიდ აღმართს. მხოლოდ აქა-იქ ისმოდა ესპანური ლაპარაკი (მოსაუბრეებს ეტყობოდათ, რომ ჩქარობდნენ)

- შვილი ხარ და გეცოდინება რითი გარდაიცვალა?

- 2წელია არ მინახავს და მგონი ავადმყოფობდა

- ოო, გასაგებია.

- პადრეს ვთხოვე მალე აუგებს წესს და უნდა გავიქცე თორემ დღეს მნიშვნელოვანი შეხვედრა მაქვს.

- ჩემი დეიდა იყო და აქეთ მქონდა საქმე და მაგიტომ მოვედი, თორემ ამხელა გზას რა გამოივლიდა.თუმცა რაღა დეიდა. შვილივით გამზარდა.

ნელ-ნელა ჩაეშვა მიწაში მაკაგონის ხისგან დამზადებული კუბო. პადრე ხორხემ, რომელიც გაფრთხილებული იყო, რომ მალე დაემთავრებინა ქადაგება შეასრულა ჭირისუფლის(?) თხოვნა და საოცარი სისწრაფით აუხსნა შვილებს, რომ ახლა ლოცვა ჭირდებოდა მიცვალებულს. პადრეს ქადაგების შემდეგ მხოლოდ გარდაცვლილის ერთდერთი შვილის (რომელიც მარტომ დიდი გაჭირვებით გაზარდა)დაცვის უფროსის შენიშვნები ისმოდა, რომ დასაცავი ობიექტი უსაფრთხოდ მისულიყო

ავტომობილამდე.

სასაფლაოს მეორე შესასვლელიდანაც პროცესია მოემართება. 5-6 ადამიანით მეტი შემადგენლობით. ფრანგული ღუღუნი სასიამოვნოდ ისმის სასაოფალოზე, რომელიც ტყეშია ჩაფლული და მხოლოდ აქა-იქ მოფართხალე ჩიტები თუ არღვევენ მყუდროებას.

-  შარშან ვიყავი და ვნახე, კარგად დავტოვე და რომ დამირეკეს გარდაიცვალაო ცოტა არ იყოს გამიკვირდა. 

- აბა, აბა არ მახსოვს წეილწდში ერთხელ არ გენახოს მაინც, მეტიც შარშან წინ ორჯერაც იყავი ჩამოსული.

- ჩემმა დამ ვერ მოახერხა ჩამოსვლა 120კილომეტრი როგორი გასვლელია?! მერე  გუშინ სკაიპი ჩამართვევინა და რომ დაინახა მიცვალებული იტირა. ცარიელი გულია და ვერ გაუძლო. ბევრი შვილი მინახავს, მაგრამ ამან მაინც განსაკუთრებულად იცის ყველაფრის გულთან მიტანა

- პადრემ მალე მოვრჩებიო და უნდა გავიქცე, მამიდაა ჩემი და კი გავჩერდებოდი, მაგრამ საქმეა ხო იცი.

- ხო მეც კონფერნციაზე მივდივარ აქედან.

ნელ-ნელა ჩაუშვეს ძვირფასი მასალისგან დამზადებული სასახლე. პადრე სებასტიანს თითქმის არც უქადაგია. ყველანი მალე დაიშალენ. წამოსვლისას გარდაცვლილის შვილმა აღნიშნა 

- უი, დედაჩემის გვერდითაც დაუსაფლავებიათ ახლახანს ვიღაც.

 თითქოს ყველაფერი დამთავრად, ყველა წავიდა, მაგრამ ტირილს ხმა ნელ-ნელა ძლიერდებოდა ესპანეთის სასაზღვრო სოფელში

- როგორ მიმიღე, მართლა შვილივით მექცეოდი და ასე მიმატოვე. არც ვიზა მაქვს და დეპროტს ვეღარ ავცდები. ისე,წახვედი არც დაუბარე შვილს რომ მოეხდა, მაგრამ სად ეტყოდი წელიწადია არ გინახავს. ალბათ მე მალე წავალ ჩემ ქვეყანაში, ეჰ, მართლა ძალიან მომენატრები 

საოცარია, საფრანგეთის ტერიტორიიდანაც ყველა ვალმოხდილი წავიდა, მაგრამ მაინც ისმის ქვითინის ხმა

- რავა დამტიე და წაი?! შენი უგულო შვილები რაღას მომხედავენ მე?დეპროტია ჩემი ბოლო გზა, არადა როგორ შეგეგუგე. რა ტკბილი და თბილი მოხუცი იყავი. 

მშობლიური ენის გაგონება გაუკვირდებათ ჭირისუფლებს, ერთმანეთს გაოცებული შეხედავს ორივე ქალი და ყელში მობჯენილი ცრემლის ბურთულა მხოლოდ ერთ წინადადების თქმის საშუალებას აძლევს ორ შაოსანს:

- მე გორიდან ვარ, 3 წელი ვუვლიდი

- მე, ქობულეთიდან 3 დღეში ხდებოდა 4 წელი რაც ვუვლიდი

არცერთი იყო ესპანელი და არც მეორე ფრანგი, ორივე ბედკრული საქართველოს შვილები იყვნენ.