ფეხსაცმლის მონოლოგი

დედა და მამა ალბათ მყავდა, არ მახსოვს...ქუთაისში დავიბადე და რაც გავჩნდი მას შემდეგ ჩემს პატრონს ვხედავ, მხოლოდ 1 კვირის ვიყავი რომ წამიყვანა. არ იფიქროთ რომ გამოუცდელი ვიქნებოდი. ამ ერთ კვირაში იმდენის ნახვა და სწავლა მოვასწარი, რომ ბევრს შეშურდება. სწორედ მაშინ გავიგე, რომ ადამიანი უმადურია, თუმცა არ დავიჯერე, განა ასეთი ქმნილება, რომელსაც თუ მოინდომებს ყველაფერი შეუძლია, ქმნილება რომელსაც ღმერთმა ყოველგვარ მშვენებასთან წვდომა მისცა უმადური შეიძლება იყოს?! გვიან მივხვდი რომ ვცდებოდი. ერთ კვირაში ვისწავლე რაა სიცივე, გაჭირვება. გავიგე რას ნიშნავს  - თავის ფასში გაძლევ, თუმცა ”თავის ფასი” გაცილებით ნაკლებია. მივხვდი, რომ ადამიანები ყოველთვის, ყველასთან და ყველაფერში იტყუებიან. ტყუილი ისე აქვთ გამჯდარი, რომ უჭირთ მასთან განშორება. ჩვენ არასოდეს ვიტყუებით, უბრალოდ ჩვენი საშუალებით იტყუებიან და ბოლოს მაინც ჩვენ გვბრალდება ყველაფერი...

...ჩემი პატრონი ახლაგაზრდა კაცი იყო, როდესაც მასთან გადავედი საცხოვრებლად, თავდაპირველად ისე მივლიდა ვიფიქრე, ჩემი უწინდელი პატრონი, რომ მარხულობდა და იძახდა სამოთხეში უნდა მოვხვდეო, ალბათ ამას გულისხმობდა-მეთქი. ქუჩაში ჩემს თანამოძმეებს რომ ვხედავდი ზოგი ისე დაჩიავებული გამოიყურებოდა შეხედვა მრცხვენოდა. ერთი იყო ჩემთან ერთად, ისე ყოყლოჩინობდა, რომ მის გვერდით ვერავინ ვდგებოდით ხოლმე, იმ დღეს შემხვდა...რას დამსგავსებულა უბედური. მე გამიმართლა.

2-3 თვე იქნებოდა გასული, როდესაც მაგარ წვიმაში მოვყევით მე და ჩემი პატრონი, სახლში მისულმა ისე მიმაგდო, გულმა რეჩხი მიყო, დილითაც რომ ადგა და ჩემსკენ არ გამოიხედა ცუდად მენიშნა (არადა ვიცოდი პაემანზე მიდიოდა და როგორ ველოდი, რომ წამიყვანდა),მართალიც აღმოვჩნდი. იმ საღამოს ჩემნაირი მოიყვნა, ბევრად უფრო ახალი და კოხტა, თან მეგობარს ეუბნებოდა -  თეამ, რომ დამინახა ეს მეცვა გაგიჟდაო - თუ ძირი არ გამძვრებოდა არ მეგონა. რამდენი დამცირება გადავიტანე მის გამო, წვიმაში მე ვსველდებოდი, რომ მას არაფერი ეგრძნო, დილაობით იმდენ საღებავს ვისმევდი, რათა ლამაზი ვყოფილიყავი, რომ საკუთარი სახე დამავიწყდა, სუნით არასოდეს შემიწუხებია და ამ ყველაფრის მერე მაინც გვერდით მიგდება დავიმსახურე. მართალი ყოფილა, როდესაც ამბობენ, ფეხსაცმელის გარჯა დაუფასებელიაო.

ახლა ვზივარ ჩემთვის ნაგვის ურნის ძირში, ალბათ ვინმე გაჭირვებული წამიყვანს. იმასაც ბოლომდე ვუერთგულებ, იმედია ის მაინც არ იქნება უმადური, თორემ ამდენის გადატანა ნამდვილად გამიჭირდება.

მე, #135 სამარშრუტო ტაქსი და 50 თეთრი

გამოწვევებმა წალეკა სოციალური ქსელი. მალე ალბათ იქნება 10 ფაქტი რომელსაც ნანობ, ჰოდა ვუსწრებ მოვლენებს და ერთ-ერთ ფაქტს ავხდი ფარდას.
მე და Soso Qoqoshvili ძალიან კარგი ტანდემი ვიყავით. შეგვეფერებოდა გამოთქმები: "ისე არიან როგორც კოკა და კოლა"; "ისე არიან როგორც რუსთავი და ორი"; "ისე არიან როგორც ასავალ-დასავალი და რეზო ამაშუკელი" და სხვ. ყოველგავრ ქმედებაში უსიტყვოდ ვუგებდით ერთმანეთს  და ამის გამო 2-3 დღე უხმოდაც გვიწევდა სახლში ყოფნა (მერე მორზეს სული გამომეცხადა და ბიჭებო, ჩემი ანბანი მაინც გამოიყენეთ თორემ ასეც ტეხავსო და ხმა ამოვიღეთ).
სოსო "ალმა მატერში" სწავლობდა, მე სოხუმის უნივერსიტეტში (მაშინ სოხუმის ფილიალი ერქვა), გზად ერთად მივდიოდით #135 სამარშრუტო ტაქსით, თუმცა მაშინ ამ ხაზზე ისეთი ტრანსპორტი მოძრაობდა, უპრიანი იქნება თუ "მარშუტკას" ვიტყვი.
როგორც უკვე გითხარით სოსო, "ალმა მატერში" სწავლობდა და ჩამოსვლა ჩემზე ადრე უწევდა ( ვაჟა-ფშაველას დასაწყისში და მე ქავთარაძის ბოლოში), როდესაც ეს წამი დადგებოდა, სპეციალურად ამ საქმისთვის დაყენებული ხმით იტყოდა ხოლმე: გააჩერეთ - და დააყოლებდა, ჩემსას გადაიხდიან. მეც ავწევდი ხოლმე ხელს, რომ გადავიხდიდი. სოსო, მართლაც მაძლევდა 50 თეთრს, რათა მისი ფული გადამეხადა, ამიტომ სინდისდამშვიდებული ჩადიოდა. მას შემდეგ რაც ჩემი ჩასვლის რიგი მოვიდოდა და მეც ვთხოვდი გაჩერებას, ვაწვდიდი ხოლმე ორ ლარიანს, საიდანაც ფალიაშვილი მიყურებდა, თან თვალებით მეკითხებოდა - ლადო, არა გრცხვენია ამას რომ სჩადიხარო? მე ვპასუხობდი, კი მრცხვენია ბატონო ზაქარია, მაგრამ 50 თეთრი კაი ფულია და თვალებს ვხუჭავ-მეთქი, ჰოდა თუ მძღოლს გაახსენდებდოდა სოსო, კი მიბრუნებდა 1 ლარს და თუ დაავიწყდებოდა 1.5 ლარს ჩამიჩხრიალებდა ხოლმე. მე როგორც ზედმეტად ზრდილობიანი მადლობას მოვახსენებდი, ვითვალისწინებდი კარზე დაწერილს - დახურეთ ნელა, ვხურავდი ნელა და ოდნავ აფორიაქებული სინდიდსით მივდიოდი ცოდნის მისაღებად.
სოსოია, რომ გამოვთვალე დაახლოებით 500-600 ლარი მმართებს შენი, მაგრამ შენი ოქროს გულის ამბავი ვუწყი და მადლობა რომ მპატიობ :))
მეეჭვება მეგობრებში #135 "მარშუტკის" მძღოლი მყავდეს, მაგრამ თუ ვინმე იცნობთ გადაეცით რომ მოინანიაო, თამამად უთხართ ნებსიმიერს, რადგან თუ 2003-2008 წლებში მაგ რესიზე მუშაობდა, მაშინ შეხვედრილი ვიქნები.
პ.ს. დანარჩენ 9 ცოდვას მომავალში ავხდი ფარდას :)

ჩემი ძაღლი ”ბიჭიკო” და ფეხბურთი

ოჯახში როცა ძაღლი გვყავდა მისთვის სახელის მოფიქრება, მუდამ მამაჩემის პრეროგატივა იყო. ამიტომ ორიგინალური სახელებით გამოირჩეოდნენ ჩვენი ოთხფეხები (მე ალბათ ორფეხა, რომ დავიბადე, მამამ ამიტომ გაიმეტა ნორმალური სახელი). გვყავდა ”კახა”, რომელსაც იმ პერიოდის შსს მინისტრის, როგორც მაშინ იტყოდნენ ”მთვარი ძაღლის” კახა თარგამაძის საპატივსაცემოდ ერქვა ეს სახელი. გვაყავდა ”პალმა”, რადგან ლეკვობისას აშოლტილი იყო, მაგრამ ზრდასრულიც იგივე ზომის დარჩა, გვაყვადა ”ნაზიკო” (კატა), რომელიც თავის სახელი ანტიპოდი იყო.... ერთ მშვენირ დღეს მამაჩემმა ქუჩაში ეულად მდგომი ლეკვი დაინახა (დღემდე ამბობს - მერჩივნა ეულად მდგომი შეროუნ სტოუნი დამენახაო... მჯერა )და სახლში წამოიყვნა. ზემოთ დავწერე, რომ გვაყვდა კატა ”ნაზიკო” , ამიტომ ნაპოვნი ძაღლის სახელზე დიდხანს აღარც უფიქრია და ასე შემოვიდა ჩვენს ოჯახში ”ბიჭიკო”.  მიუხედავად მრავალი კინოლოგის ჩარევისა, ბიჭიკო ისე წავიდა იმ ქვეყნად, რომ მისი ჯიში ვერ დავადგინეთ, ამიტომ თავი მოგვწონდა, რომ ექსკლუზიური ჯიშის ძაღლი გვყავდა. 2 წლის ისე გახდა, რომ არ დაუყეფავს, ყველას მუნჯი გვეგონა, მაგრამ ერთ დღეს სრულიად მოულოდნელად დაიყეფა, ისე გვიხაროდა ოჯახს, როგორც დაღუპული გემის მეზღვაურს მიწის დანახვა. ამას საგანგებო ქეიფი მიეძღვნა, გახარებულმა სუფრის წევრებმა განსხვავებულით შესვეს ”ბიჭიკოს” პირველი დაყეფვის სადღეგრძელო. ნამეტანი საყვარელი ცუგა იყო. ძალიან უყვარდა სახლში შემოსვლა, მაგრამ ზღურბლზე გადმოსული არ იყო და მაშინვე დედაჩემის რისხვა ატყდებოდა თავს. მისთვის ჩვენი სახლი ისეთივე მიუღწეველი ოცნება იყო, როგორც ლეიბორისტული პარტიისთვის პარლამენტის შენობა. ერთდ დღეს დედა 2-3 დღით სადღაც წავიდა. მე და მამამ გადავწყვიტეთ, რომ ”ბიჭიკო” უკვე ოჯახის ნამდვილი წევრია, კაცია და მისი ადგილი სახლშია. გავუღეთ კარები და ვიხმეთ. ძალიან გაუჭირდა პირველი ნაბიჯის გადადგმა, რადგან დედაჩემის წასვლა არ უწყოდა, თუმცა მიხვდა რომ მე და მამას ბოროტი ზრახვა არ გვედო გულში და შემოვიდა. ასეთი ”ბიჭიკო” არავის გავხსოვდა, იგრძნო რომ მის წინ სრულიად ახალი სმყარო გადაიშალა და ზუსტად 3 წამში მორბინა ყველა ოთახი, 2 წამი დაჭირდა ყველა საწოლზე ასვლა-ჩამოსვლა და კიდევ დამატებით 3 წამი გვთხოვა ყველა სკამზე ასასვლელად. მერე ჩემთან მოვიდა და ისეთი სახით შემომხედა აშკარად მითხრა:

- ”გიორგევიჩ” რაც მე ვერ დაგლოცო ბუნების ძალამ დაგლოცოსო!

მთელი დღე ჩვენთან დარჩა, მხოლოდ აუცლებელი საქმისთვის გადიოდა გარეთ. საღამოს კინოს ერთად ვუყურეთ. ”რემბო” იყო და იმ მომენტზე სტალონე რომ ხელს იკერავს, ნერვიულობისაგან კუდი აუთამაშდა, როცა ყველაფერი კარგად დასრულდა მოეშვა და მიეძინა. ”ბიჭიკოს” იდილია ორი დღე გაგრძელდა, რადგან მერე დედა ჩამოვიდა. მე და მამა საიდუმლოს ისე ვინახავდით, როგორც განძის მცველები და სამარეში ვაპირბედით ამ სადუმლოს წაღებას, მაგრამ ისევ ”ბიჭიკომ” გაგვცა, რომელსაც ტალახიანი ტორები დაუტოვია ოთახებში.

ამ ამბიდან ძალიან მალე ”ბიჭიკო” მოკვდა. არასოდეს ავლენდა მანქანებისადმი განსაკუთრებულ სიყვარულს, როგორც გითხარით არც ყეფვით გამოირჩეოდა, მაგრამ ერთ დღეს მავან მანქანას ყეფით გაეკიდა და....

რამ გამახსენა ეს ამბავი - საქართველოს ფეხბურთელთა ეროვნული ნაკრები ევროპის შესარჩევ ეტაპზე თამაშობს და იქ რომ მოხვდნენ ისინიც ისე უთავბოლოდ ირბენენ, როგორც ბიჭიკო დარბოდა ოთახში?!

დიფტერია,ექთანი და მე

დიფტერია,ექთანი და მე
1996 წელია. 10 წლის ვარ, კაცად მომაქვს თავი. გოგოებსაც ჩუმ-ჩუმად თვალს ვაყოლებ (ვთვლიდი რომ ისინიც მაყოლებდნენ თვალს), სურამიდან-ხაშურში მარტო დავდივარ, მოკლედ დიდი ვარ რა. ერთ დღესაც დედამ თვქა, რომ დიფტერიაზე აცრები იწყება და შესაბამისად მეც მიწევს. გულწრფელად ვიტყვი რომ არ მომეწონა აცრის პერსპქეტივა (ამბობენ, ჯეიმს კუკსაც არ მოეწონა შეჭმის პერსპექტივა მაგრამ ვერ გაუშვეს ღრანჭში?!)თუმცა რა უნდა მექნა?!
კარგად მახოვს პარასკევი იდგა, აცრა 12 საათმდე იყო ამიტომ სკოლაში არ გამიშვეს და სურამის პოლიკნიკაში დაიწყო ჩემი დღე. როდესაც მივედი ჩემნაირი გაჭირვებულების მთელი პლეადა იქ იყო. ყველა ვმალავადით შიშს, არადა ახლა რომ ვიხსენებ ყველას ბიუსტის ფერი გვედო, მაგრამ რომელი თავმოყვარე იტყოდა, რომ აცრის ეშინოდა. რიგის ვისაც მოგვიწევდა დიდსულოვნად ვუთმობდით მომდევნოს თითქოს აცრის გადავადებას ვცდილობდით. აჰა, მოაწია ჩემმა რიგმაც (არ მახსოვს კლასელ გოგონას ველაპარაკებოდი თუ მეზობელს, მაგრამ გოგო რომ იყო ნაღდია) და წავედი ასაცრელად, თან ისეთი სახით მივდიოდი ”მამაც გულში” მელ გიბსონის გმირი რომ გადამწყვეტი შეტევის წინ სახეს იღებს,  უბრალოდ მე ”FREEDOM" არ მიყვირია.
აცრის კაბინეტი ისეთი პატარა იყო დედა ვერ შემომყვა და დავრჩი ”ჯალათი” ექთნის წინაშე, რომელიც ისეთი ცივი სახით ამზადებდა საინექციო ნემსს, რომ გული გამეყინა.
- აბა შვილო ჩაიხადე შარვალი
შემრცხვა, მაგრამ წინააღმდეგობის გაწევა მომერიდა და სამი ნახვერტით გადაწეული ქამარი (გამხდარი ვიყავი და ჩვეული ქამარი არ მიკავებდა შარვალს) შევიხსენი
- ტრუსიც შვილო
გავიხადე ტრუსიკიც და თეთრეულზე, რომელიც ექთნის საწოლზე იყო გადაფარებულ ჩემი გაწითლებული სახის ანარეკლი დავინახე
- უი, შვილო რა გამხდარი ხარ, აქ სად უნდა გაგიკეთო ”შპრიცი”?! - თქვა და ისე გაიცინა დედაბერი რომ იცინის ”ფიფქიაში”, როდესაც დაინახავს, რომ ფიფქიამ ვაშლი ჩაკბიჩა. წამისვა სპირტი საჯდომზე და ისეთი ძალით მატაკა ნემსი, ეგეთი ძალით გიორგი კანდელაკს არ უცემია რუს მოკრივე, რომელიც ”მოქალაქეთა კავშირმა” ჩამოუყვანა წინასაარჩენოდ ,საცემად. ვერც დაყვრიება მოვასწარი და ვერაფერი
- მორჩა - მითხრა ბედნიერი სახით. გარეთ გამოსულს ყველა მეკითხებოდა - რთული იყო?!
- კაი რა, ვერაფერი გავიგე - ვპასუხობდი ამაყი სახით
სახლში მისულმა აღმოვაჩინე, რომ ფეხი მიკავდებოდა და ბოლოს გამიშეშდა, თურემ ნერვში მოურტყავს და  ერთი კვირა ფეხი გაშეშებული მქონდა და ეს პერიდი ლოგინში ვიწექი.  სწორედ ამ დროს წავიკითხე ნოდარ დუმბაძის ”მე,ბებია, ილიკო და ილარიონი”, სამწუხაროდ არ მახსოვს ის ექთანი ვინ იყო, მაგრამ დიდი მადლობა კი ეკუთვნის ჩემგან.
პ.ს. დიფტერია დღემდე არ შემხვედრია

მზესუმზირას ხელი უშვით უგუნურნო!!!

Zalian mZime kvira gamodga, rogorc gadataniTi ise pirdapiri mniSvnelobiT. ver getyviT venera Sevida marsis etlSi da magitom moxda kriminalis ase ayvaveba Tu sxva rame mizezi iyo, magram faqtia mTeli kvira kriminogenulad warimarTa. erTi egaa daviT sokolovis xma ar ismoda, Torem "videopatruli02"-is monawileebad vigrZnobdiT Tavs. mkvleloba, dauToveba, orsulze benzinis Sesxma da sxva mcire daaSaulebi moxda. amis pasuxad policia adga da kargad daviwyebul Zvel saqmes Seudga da reidebi moawyo. ამის გამო quCaSi imdeni policieli dadioda rom erTi xanoba SemeSinda, policiis ganyofilebebi carielia da vinme makvarancxma gaqurva ar moindomos-meTqi...gadavrCiT.

საბერძნეთში იახტა დააკავეს რომლითაც საქართველოს ექს-პრეზიდენტი მოგზაურობდა. კარგად გვახსოვს, მიხეილ სააკაშვილი როგორ გვაცოდებდა თავს, ისე მიჭირს მეგობრების სარჩენი გავხდიო. ალბათ ყველა მეგობარმა ლარ-ლარი დადო და იახტა უქირავეს, რომ დარდებს და კაეშანს შებრძოლებოდა, თორემ მხოლოდ ლექციებით მიღებული შემოსავალი  ეყოფოდა?!

წინა კვირის უმთავრეს მოვლენად წამლებზე რეცეპტების შემოღება უნდა მივიჩნიოთ. რატომღაც საზოგადოებამ იმ წამლებს შორის, რომელიც რეცეპტით გაიცემა ყველაზე მტკივნეულად ის აღიქვა, რომ ”ნიმესილიც” რეცეპტით გაიცემა. კაცი არ დარჩა საქართველოში ვინც ნიმესილს არ მისტიროდა, ეგ კი არა პარლამეტმა ფიქრიც კი დაიწყო გერბზე თუ არ გამოვსახავთ ”ნიმესილს”, ეგებ ჰიმნშიც მაინც ჩავაკვეხოთ სადმეო.

ukrainaSi kidev farsagadaa saqme. rusebi uteven, Tumca putini ambobs aba me ra SuaSi var, raRaceebs rom mabralebTo, vgavar me im kacs, cuds rom gaivlebs gulSio?! eვroplema lidereba ar rogor gekadrebao, ra qnan zamTari modis da sicivesTan Caxutebas vovasTan ჩaxuteba urCevniaT. Tu Cven moZme ukrainelebma martamde gaZles, mere daTbeba da momaval sicivemde egeb rame qnas evropam. manamde me minda ramiT wavaSvelo xeli ukrainelebs, cota xnis win mecnierebma gaavrceles informacia, rom dedamiwas astroidi uaxlovdeba hoda, batono Tu qalbatono asteroido, esaa kremlis koordinatebi da iqneb mixvide da moikiTxo, Tumre gulisfancqaliT gelian - კრემლის კოორდინატებია -  55°45′ ჩ. გ. 37°37′ ა. გ. / 55.750° ჩ. გ. 37.617° ა. გ.

ნატოს უელსის სამიტზე, ოქროს ბარათი მოგვცეს. რაზეც ”ნაციონალური მოძრაობის” წევრებმა თქვს, ჩვენ დროს რომ გვაძლევდნენ ”მაპზე უკეთესს” ის ჯობდაო, თუმცაღა რით ჯობდა არ ამბობენ, სიტყვაზე გვენდეთო. რომელი თავმოყვარე ქართველი არ ენოდბა ”ნაციონალურ მოძრაობას” სიტყვაზე?!

წინა კვირას ანაკლიაში მიმდინარე კაზანტიპის მუსიკალური ფესტივალი დასრულდა. მიუხედავად ბევრი მცდელობისა ქართველობა ვერ წაგვართვეს და ისევ ჩვენ დაგვრჩა

გასულ კვირას პრემიერი გამოვიდა ინიციატივით რომ გარემოს დაბუნძურებაზე კონტროლი უნდა გამკაცრდეს (მგონი ეს ის იშვიათი ინიციატივაა, რომელსაც ოპოზიციაც და უმრავლესობაც მხარს უჭერს). თუ ეს გადაწყვეტილება მიღებულ იქნა, მაშინ სტადიონების მიმდებარე ტერიტორიაზე აიკრძალება მზესუმზირის გაიყდვა და წარმოიდგინეთ მზესუმზირამ რომელმაც კომუნისტურ რეჟიმს გაუძლო, უნახავს ლივერპულის, ჰამბურგის, ფეინოორდის, ბოლნისის ”სიონის” და სხვთა თამაშები უნდა აიკრძალოს?!  მგონი ქართველობის ის პროცენტი რაც კაზანტიპით ვერ წაგვართვეს ამ გადაწყვეტილებით გვართმევენ - მზესუმზირას

ხელი უშვით უგუნურნო!!!

ჰო, სხვა რა გითხრათ?! რეზო ამაშუკელმა ისევ გაავრცელა მიმართვა, შალვა ნათელაშვილი ისევ ითხოვს რომ ქვეყანა ვანდოთ, ხოლო მიხეილ სააკაშვილი ისევ სათოფეზე არ ეკარება თავის ქვეყანას, არადა ამბობს მენატრებაო, ვითომ იტყუება?!

ჩემი მრიცხველი (ამბავი ესე დაწერილ არს 2011 წლის მარტში)

ძალიან დიდ ხანს ვფიქრობდი უნდა დამეწერა თუ არა ეს წერილი, მაგრამ ბოლოს გადავწყვიტე, რომ ჩემი მრიცხველის ისტორია ყველას უნდა ცოდნოდა და დავწერე. 

ჩემს ცხოვრებაში პირველად როდის შემოვიდა სიტყვა `მრიცხველი~, ამაზე ისტორიული წყაროები დუმან, მაგრამ ჩემი აზრით ეს 2003 წლიდან უნდა მომხდარიყო, რადგან მანმადე შუქი არ იყო და ბუნებრივია მრიცხველის რაობასაც ვერ ჩავწვდებბოდი. 

მოკლედ 2003წლიდან მრიცხველი ოჯახის ისეთივე წვერია როგორც მე, უფრო მეტიც მამაჩემი ხშირად ამბობს (ძირითადად ჩემს გასაგონად): ოჯახში ორი პარაზიტი მყავს მრიცხველი და ლადოო. 

იყო დრო როდესაც მრიცხველი უბრალოდ `სოჩიკი~ იყო, მაგრამ ჩემი ბზრიალა თავის თანამოძმეებში მუდამ ამაყობდა, რომ იყო,  არის და იქნება მრიცხველი, რადგან ჩემს ოჯახში თითქმის ყველა ფილოლოგია და უცხო სიტყვებს მაქსიმალურად ვერიდებით. 

მის ცხოვრებაში ახალი ეტაპი 2011 წლიდან დაიწყო. თქვენის ნებართვით ოდნავ შორიდან დავიწყებ ისტორიის მოყოლას. 

2010 წლის ადგილობრივი თვითმმართველობის არჩევნებამდე ცოტა ხნით ადრე საქართველოს ულამაზეს კურორტს, სურამს ენერგეტიკის მინისტრი ალექსანდრე ხეთაგური ეწვია, რომელიც ადგილობრივ მოსახლეობას შეხვდა. შეხვედრა სურამის კულტურის სახლის წინ იმართებოდა, რადგან კულტურის სახლში... შუქი ჩაქრა. მინისტრი მოსახლეობას შეპირდა, რომ მალე დაიწყებოდა გამრიცხველიანება, რაც ბოლოს მოუღებდა არარსებული დავალიანების პრობლემას. 

მართლაც, 2010 წლის შემოდგომიდან დაიწყო სურამში გამრიცხველიანების პროცესი, რომელმაც ჩემს უბნამდე თებერვალში მოაღწია. მთელი ოჯახი ვგრძნობდით, რომ ახლოვდებოდა ის დრო როდესაც გარეთ უნდა გაეტანათ ჩემი მრიცხველი.. 

თებერვალიც დადგა (აქეთ ჩვენ ვტიროდით და იქით ჩვენი ბზრიალა). სანამ მთელი უბნის გამრიცხველიანება არ დასრულდა ელექტროენერგიას მხოლოდ სიზმრებში და მეზობელ უბნებში ვხედავდით 

თვის ბოლოს კომპანია `ენერგოპროს~ შუქის ქვითარი მოგვივიდა სახლში, რომელშიც შავით თეთრზე ეწერა გადასახადი, რომელიც თითქმის იმდენივე იყო როგორც წინა თვეებში. თავიდან მთელ ოჯახს გავიხარდა, რადგან ვიფიქრეთ ალბათ ჩვენმა მრიცხველმა გაიგო, რომ ეს წელი ვაჟა ფშაველას წლადაა გამოცხადებული და რადგან დიდი მწერალი არც თუ იშვიათად წერდა მთვარის შუქზე, მრიცხველმაც მას მიბაძა, მაგრამ მერე გაგვახსენდა რომ ჩვენი ბზრიალა `ჩინელია~, ხოლო ჩინური კალენდრით ისევ ძველი წელი იყო, რომელიც აკაკი წერეთლის წლად იყო გამოცხადებული, ჰოდა აბა სად აკაკი და სად მთვარის შუქზე წერა?! ამ აღმოჩენით გათამამებულნი და ხელში ქვითრით მთელი ოჯახი `ენერგოპროს~ ოფისს მივადექით სადაც ოპერატორმა ძალიან მშვიდად გაგვარკვია რა ხდებოდა ჩვენ თავს: 

` - გეთანხმებით,რომ მთელი თვე შუქი არ გქონიათ, მაგრამ რომ გქონოდათ ხომ ამდენს დაწერდით?! ჰოდა ჩვენმა კომპიუტერმაც ეგ დააფიქსირაო.~ 

პასუხი იმდენად ამომწურავი იყო რომ მეტი კითხვა აღარც დაგვისვამს და სახლში გახარებული დავბრუნდით, რადგან მიუხედავად უშუქობისა ჩვეზე მაინც ფიქრობენ და გული შესტკივათ. 

უკვე 4 თვე ხდება რაც ჩემი მრიცხველი გარეთაა. ხშირად მივდივარ და ვესაუბრები მაღლა კიდია და მაღლიდან ხომ უკეთ ჩანს ყველაფერი თან მაინც სახელმწიფოს სამსახურშია და ჩემზე მეტი ნამდვილად ეცოდინება. 

ასეთია ჩემი მრიცხველის ისტორია, რომელიც ტრიალებს და ტრიალებს. ეს ტრიალი კი დღითიდღე ძვირდება, მაგრამ ჩვენ ბზრიალას სასიცოცხლო უფლებას ხომ არ მოვუსპობთ და ხომ არ გავაჩერებთ?! 

პ.ს. მამაჩემს შევპირდი, რომ თუ ბიჭი არ მეყოლა მრიცხველს დავარქმევ მამაჩემის სახელს.  

”მრუშობა” :)))))))))))) (ნამდვილი ამბავი)

70-იანი წლებიდან 2002წლმდე, სურამის სამების ეკლესიაში მსახურობდა უსაყვარლესი ადამიანი მამა მიქაელი, რომელსაც ყველა მინაგოდ იცნობდა. ძალიან ტკბილი, უშუალო და ხუმარა ადამიანი იყო, ძალიან ბევდრი დამცირება,დევნა და შეურაცხყოფა ქონდა გადატანილი კომუნისტური რეჟიმისგან და ხალხისგანაც. მის მეუღლეს აქვს ნათქვამი, ხშირად დაბრუნებულა სახლში და მთელი ანაფორა ფურთხში ჰქონდა ამოთხრილიო, მაგრამ მორჩილად იტანდა ასეთ დამცირებებს...

ერთ დღეს მამა მიქაელთან ერთი პედაგოგი მივიდა აღასრებაზე და მორიდებით უთხრა
-მამაო, ვიმრუშე
მამაომ დაარიგა, როგორც წესი და რიგია, მეორედ აღარ იმრუშოო და გაუშვა. არ გასულა 1 კვირა,კიდევ მივიდა ეს ქალბატონი და კიდევ ვიმრუშეო. შვილო ეგ რა დაგმართნიაო უთხრა მამაომ, დაარიგა(ალბათ ეპიტამიაც დაადო) და გაუშვა, ბევრი რომ არ გავაგრძელოთ დაახლოებით 2 თვე ყოველ კვირას ეს ქალი ”მრუშობდა”, დაიტანჯა მამაო ამდენი შეგონებით. ერთ დღესა, როდესაც ქალბატონმა კიდევ ”იმრუშა”, მამაომ მიხვდა რომ მთალდ ისე არ იყო საქმე და ჰკითხა თუ როგორ მრუშობდა
-დილით რომ გავიღვიძებ მამაო, თუ ჩემ მეუღლესაც ღვიძავს მასთან ვმრუშობ ხოლმე. მერე ბავშვებს სკოლისთვის ვამზადებ და სანამ ჩაი ადუღებდა ბავშვებთან ვმრუშობ. მერე სკოლაში გაკვეთილზე, როცა ახსნას მოვრჩები ზოგჯერ იქაც. თუ გაკვეთილი არა მაქვს, სამსწავლებლოში სხვა რა უნდა ვაკეთოთ?! ვმრუშობთ და ვმრუშობთ. ზოგჯერ დირექტორი მიბარებს რაღაც საქმეზედა ამ საქმის მერე კაბინეტშივე ვმრუშობთ. სკოლის მერე სახლის საქმეები თუ ადრე მოვრჩი გარეთ გავდივარ და მეზობლებთან ვმრუშობ
-შვილო ამ ყველაფერს  როგორ აკეთებ?
-რა ქვია როგორ?! პირით მამაო
აღმოჩნდ არომ ჩვენს საყვარელ პედაგოგს ჭორაობა მრუშობა ჰგონებია :))))

ძალიან ალამაზებდა სურამს მამა მიქაელი...

ხუანი, მონიკა და რასმუსენი

მეეჭვება საქართველოში არსებობდეს ადამიანი, რომელიც 1992 წლამდეა დაბადებული და "ველური გული" არ ქონდეს ნანახი (მერე დაბადებულებსაც აქვთ ნანახი, მაგრამ ზოგს არ ახსოვს). მახსოვს როდესაც ეს სერიალი იწყებოდა სურამში მოძრაობა წყდებოდა. "ველური გული" იმ დროინდელი ფანჯარა იყო მსოფლიოში. მოკლედ, ხუანმა და მონიკამ დაქორწინება გადაწყვიტეს. სერიას, სადაც ქორწილი უნდა ყოფილიყო და ვუყურებთ მე, Sofo Gogoladze, Tamuna Qoqoshvili დაSoso Qoqoshvili. პატარები ვართ, ყველაზე უფროსია თამუნა 13 წლის. ყველას გვაქვს გაგონილი - პირველი ღამე. ჰოდა ისიც ვიცით რომ ეს ქორწილის მერე ხდება. გულში ოთხივე ვლოცავთ განგებას, რომ დიდებული სერიის ჩვენება ისე დაგეგმა, რომ უფროსები სახლში არ არიან. დივანზე ვსხედვართ ოთხივე და ხმას ვერ ვიღებთ (მახსოვს წყალი მინდოდა და იმის შიშით რამე არ გამომეპაროს-მეთქი ლამის დავიხრჩე). აი, მორჩა ქორწილი, ყველა დავიძაბეთ, ხუანი და მონიკა ავიდნენ საკუთარ ოთახში, კარები დაკეტეს, მონიკა დაწვა ლოგინზე და....კადრი ხეებზე გადავიდა, რომელსაც ქარი აშრაილებდა და მორჩა. ოთხ ხმაში - ეეეეეეჰჰჰჰჰჰ - პირველად გავიგე. ეს იყო ჩემ ცხოვრებაში უდიდესი იმედგაცრუება. რაზე გამახსენდა ეს ამბავი, სექტებერში ნატოს სამიტია, რომელსაც ზუსტად ისე ველოდები როგორც იმ სცენას ველოდი და Anders Fogh Rasmussen, ღმერთი არ გაგიწყრეს და კადრი ხეებზე არ გადაიტანო