ბახვა

ბახვა კეთილი იყო...

სამი დის მერე ნანატრი ბიჭი იყო ბახვა. სახელზე დიდხანს არ უფიქრიათ, ვის სახლშიც ცხოვრობდნენ იმ ოჯახის უფროსის სახელი დაარქვა მამამ. ძალიან დინჯი და შრომისმოყავრე ბავშვი იყო. წიგნებზე არ გიჟდებოდა, სამაგეიროდ საათობით შეეძლო მულტფილმის ყურება, თუმცა თუ ვინმე შეამჩნევდა შეშინებული გაიქცეოდა ხოლმე.

სკოლაში არ მიიყვანეს, რადგან მათ ჯიშში სკოლაში არავის უვლია და ცოდვა გამხელელი ჯობს - მათთვის არც არსებობდა სკოლა

ბახვა კეთილი ბიჭი გაიზარდა. გოგოების გულთამპყრობელი, ერთი ეგაა, რომ ვეგეტარიანელი იყო და მხოლოდ მცენარით იკვებებოდა, ისევ თავის სიკეთე იყო ვეგეტარიანელობის მიზეზი. ამას რომ გაიგებდნენ ყველა გოგო ამრეზით უყურებდა. ერთ დღესაც ის გაიცნო. პირველივე დანახვაზე მოეწონა. არც ის დარჩა გულგრილი. მას მერე ცალ-ცალკე ვერ ნახავდით. ოჯახებმაც მოუწონეს შვილებს არჩევანი, მერე მამებმა და დედებმაც გაიცნეს ერთმანეთი. მათ ერთად დანახავს არაფერი ჯობდა, თუმცა ბახვა მაინც კეთილად რჩებოდა და ისევ ვეგეტარიანელი იყო.

ერთ დღესაც პაემანზე წავიდნენ, როცა მან უთხრა, თუ მართლა გიყვარვა სისხლი უნდა დალიოო. გაგიჟდა ბახვა, ეგ როგორო?! როგორ და თუ გიყვარვარ იზამო. მე ხომ კეთილი ვარო უთხრა ბახვამ. თუ გიყვარავ იზამო -იგივე გაუმეორა. წამი საუკუნედ ექცა ბახვას, თუმცა სიყვარულმა ძლია. არჩევდა მომენტს, რომ ბიჭუნას სისხლი დაელია და უცებ...ბახ... მხოლოდ ეს ხმაღა გაიგო. მერე თვალებში დაუბნელდა, გრნობდა როგორ სრესდა ვიღაცის ხელი, საკუთარ სხეულში არსებული სისხლი გარეთ ეღვრებოდა...

- დეე, ნახე კოღო მოვკალი - გახარებული გამორბოდა მოკლე შარვალში გამოწყობილი ბიჭუნა - მეორეც იყო, მაგრამ გაფრინდა.

...ბახვა კეთილი იყო...

ვან პერსის მონოლოგი (ეძღვნება ესპანეთის ნაკრების)

მთელი საღამო არ მქონდა ძილი.

ისე, ბღაოდი ვითარცა ძროხა.

თავი აღარ გაქვს გამოსაყოფი

”ფურია როხა”, ”ფურია როხა”.

გუშინ თქვენ გავდით თავწაცლილ ქათამს.

11 კაცი?! უფრო ლანდები.

პეტრიაშვილი არ ვიცი, მაგრამ

მე უსათუოდ მოგელნადებით.

ხომ გაგახსენდათ წინა ფინალი?!

ასე გვასწავლეს ჩათვლა ვალისა.

მთალდ ჰოლანდიურის ნუ დააბრალებთ

ალბათ მოწიეთ პლანი გალისა.

გირჩევთ შეეშვათ ფეხბურთის თამაშს.

თქვენი საქმეა - თოხი და ბარი.

გუშინ რაც ნახეთ იყო კორიდა.

მე-მატადორი, იკერი-ხარი.

თეთრი კი გეცვათ თუმცა კი საქმე

ისე წავიდა, რომ აღარც ჩანდით.

წადით მოძებნეთ თქვენი დონისა

განა ცოტაა - სომალი, ჩადი....

როცა დაკრძალავთ ესპანთა ნაკრებს

მოვალ ყვავილებს გაგატანინებთ.

ეს რა ჩვევა გაქვთ მეხუთის მერე,

თავს იკლავთ ექვსს კი არ ატანინებთ

დღეს აქ მოვრჩები ამბის მოყოლას.

სხვის დარდზე მეტი არ მინდა წერა.

ერთი ვერ მივხვდი 18+

რატომ არ იყო არსად წარწერა?!

ბოლოკი (წინა საარჩევნო პოსტი)

სტუდენტობისას გაჭირვება ყველას გამოგვიციდა. შესაბამისად მე და სოსოც არ ვყოფილვართ გამონაკლისები. ექს-პრეზიდენტის ზეობის ხანაა, დაახლოებით 2004 წლის თებერვალია. პარასკევია და 5 თეთრიც აღარ გვაქვს ჯიბეში, ოჯახებიდან იმ კვირის გამოგზავნის ლიმიტი ამოწურულია, ასევე ამოწურულია "ნისიის" ლიმიტი (80 ლარი) კორპუსის ძირში გახსნილი მაღაზიაში. სახლში ერთადერთი საჭმელი ბოლოკი იყო, რომელიც რატომღაც ძალიან ბევრი გვქონდა. უკანსკნელი 50 თეთრით პური ამოვიტანეთ და გავწერეთ გრაფიკი, თუ ორშაბათამდე როგორ გვემყოფინებინა პური, თორემ ბოლოკის გამოლევის შიში არ გვქონდა. "იჟოგის" პირველი ნიშნები შაბათ დილით დაგვეტყო, მაგრამ ჩივილს აზრი არ გვქონდა და ორივემ გმირულად დავიწყეთ მოთმენა. მაქსიმალურად ვცდილობდით ისეთი ტექსტებით გველაპარკა სადაც არ იქნებოდა სიტყვები როგორებიცა - გემრიელი, ჭამა, ხინკალი, მწვადი, მადა და სხვ.  

სამწუხაროდ არ გვქონდა მობილური ტელეფონი, რომ ვინმესთვის "sos" სიგნალი გაგვეგზავნა, ხოლო სახლის ტელეფონი ისე დუმდა, რომ უწინ მუმუ ამოიღებდა ხმას ვიდრე ისე.  უკვე შაბათი საღამო იყო, როდესაც პირველად ვნახე მლოცველი სოსო, ალბათ ასე რომ ყველამ ვილოცოთ ივერია ისე გაბრწყინდება, ნათლის სვეტი ამერიკამდეც მიაღწევს. კვირაც ისეთი გათენდა, როგორც შაბათი. 12 საათზე გაგვეღვიძა. სოსომ დასვა კითხვა, რომელიც ჩემთვის დღემდე შავი იუმორის პიკად ითვლება:

- ლადო რა ვჭამოთ?!

არაფერ კარგს არ გვიქადდა ეს დღე, თუმცა სულ ველოდი რომ სოსო ლოცვა შედეგს მოიტანდა. დაახლეობით 4 საათზე კარზე კაკუნი გაისმა. ჯერ მოლანდება გვეგონა და ორივეს გაგვიტყდა თქმა, თუმცა განმეორდა და იმედის ნაპერწკალიც გაღვივდა, მაგრამ თავდაცვის მიზნით ჩუმად მივიპარეთ "გლაზოკთან" რადგან გაზის ინკასატორი გვეგონა, მაგრამ კარს იქიდან ირაკლი მოჩანდა უცნაური ცელოფნით ხელში.

ჰამლეტს არ გაკვირვებია ისე მამამისის აჩრდილი დანახვა როგორც ჩვენ ირაკლის ხილვამ გაგვაკვირვა. კარები გავუღეთ და ხელში ისეთი რამ დავუნახეთ, ორივემ ერთხმად დავიგინეთ, რომ ომები იმიტომაა მსოფლიოში, რადგან ირაკლის არ იცნობენ.მოკლედ ირაკლის ხელში პური და კარტოფილი ეჭირა.

...ისე თხლად გავთალე კარტოფილი, რომ სინათლე გასდიოდა ნათალს. პურის დანახვით სოსომ იმხელა შოკი მიიღო, რომ "საიდუმლო კუნძულზე" ეულად მყოფი აირტონისთვის გემის დანახვა მასთან შედარებით არაფერი იყო.

ამ ყველაფერში საინტერესოა ისაა, რომ უკვე შემწვარ კარტოფილს ბოლოკს ვატანდით.

რამ  გამახსენა ეს ამბავი, თუ ადამიანი ქაქს ჭამს მის ჭამას ვერა ძალა ვერ გადააჩვევს, ამიტომაც ნურავის გაგვიკვირდება თუ "ნაციონალური მოძრაობა" ბლომად ხმებს მოაგროვებს...bolo

მე და ჩეხები - ჩეხეთს გაუმარჯოს - Ať žije Českou republiku

1996 წლის ევროპის ჩემპიონატი იყო პირველი მასშტაბური საფეხბურთო ფორუმი, რომელსაც შეგნებით ვუყურე. მანამდე 1994 მსოფლიოსაც ვუყურე და ბაჯოს პენალტის დროს ძილიც ვტეხე, მაგრამ ამ მსოფლიოდან მხოლოდ ლეჩკოვის გოლი გერმანიასთან, სტოიჩკოვის ჯარიმა ნიგერიასთან, რომელიც მსაჯმა არ ჩათვალა თამაშგარის გამო. 

96-ის ევროპა ისე დაიწყო ფავორიტი გუნდი არ მყავდა,თუმცა ჩემპიონატის დასრულების შემდეგ ჩემი გული უკვე ჩეხეთის ეროვნულ ნაკრებს ეკუთვნოდა,რომელმაც ფინალში იმ დროს მართლა უძლიერეს გერმანიის ნაკრებთან დათმო 1-2. მას მერე ერთად მოვდივართ. ერთად ვიტირეთ გათახსირებული კოლინას მიერ დანიშნულ პენალტზე, 2000 წელს, რომელიც დე ბურმა (რატომ იქვე არ გაუხმა მარჯვენა) გაიტანა. ერთად გვიხაროდა ამავე ჩემპიონატზე დანიასთან 2-0 მოგება, რომელიც ჯგუფიდან გასასვლელად საკმარის არ აღმოჩნდა. მერე იყო ევრო 2004, სადაც მართლა მგელი გუნდით ჩავედით,თუმცა რეჰაგელს (მიეწიოს ყველა ჩეხის წყველა) გაწვრთნილმა საბერძნეთის ნაკრებმა  ისეთი საზიზღარი თამაში გვეთამაშა ნახევარფინალში,რომ წავაგეთ,არადა ამ თამაშში ნედვევდი დაგვემტრა, თორემ ღმერთმა უწყის რა მოხდებოდა.თუმცა მანამდე ჰოლანდიასთან რევანში ავიღეთ და 3-2 დავდეთ ბეჭზე. მაგარი ბიჭები არიან ჩეხები. არასოდეს ყელ-ყელაობენ, თუმცა ყოველთვის ანგარიშგასაწევ ძალას წარმოადგენენ.საშინელება იყო 2006 წლის მსოფლიო, სადაც ამერიკასთან 3-0 გამარჯვების მერე განასთან ფავორიტები წარვდექით და...მერე იტალიამაც იგივე ანგარიშით 0-2 მოგვიგო. არ დამავიწყდება რა უშედეგოდ ვეძებდი ჩეხეთის ნაკრების მაისურს სპორტულ მაღაზიებში. აგერ უკვე 18-ეწელია ამ გუნდს ვგულშემატკივრობ და როდესაც ვამბობ ჩეხეთი მიყვარს-მეთქი ჯერ გიჟი ვგონივარ ყველას, მერე მეტიჩარა რომ განსხვავებული მინდა ვიყო და ბოლოს ფეხბურთის უვიცი, არადა არც ერთი არა ვარ. ამიტომ როდესაც ვამბობ - ჩეხეთს ვგულშემატკივრობ ყოველთვის მიწევს ახსნა თუ რატომ, რაც ცოტა არ იყოს ყელში მაქვს ამოსული. 2012 წლის ევროპაზე ერთადერთხელ მოხდა, როდესაც მთელი საქართველო ჩემთან ერთად უჭერდა მხარს ჩეხებს, მაგრამ შემარცხვინეს ჩემმა ბიჭებმა და 1-4 წააგეს რუსებთან, თუმცა მერე მითხრეს: ”გიორგევიჩ”, გვაპატიე გამოვასწორებთო და კი გამოსწორეს ჩატოვეს ჯგუფში რუსეთის ნაკრები, მანამდე მე და ნენემ ერთად გავიხარეთ საბერძნეთთან გამარჯვებით. მოკლედ კაი ბიჭები მყავნან. აყლაყუდა კოლერი რო გამოვიდოდა სტადიონზე ბურთს მაღლა ავარდნის ეშინოდა, მერე შმიცერი დაბზრიალდებოდა ხოლმე, პობორსკის დაუგორებდა და ამანაც ისეთი დარტყმა იცოდა მტრისას. მეკარეებს აღარ იკითხავთ? ჯერ იყო და კოუბა არ ახარებდა მეტოქეს და ახლა ჩეხი. ბერგერიც ცეცხლი იყო,იცოდა თავის საქმე. 

ნედვედი ხო ცალკე თემაა, ერთადერთი ”იუვენტუსელი” რომელიც ჩემ გულთან დაბოგინობდა, მაგარი ბიჭი იყო, შეუპოვარი. 2003-ში ჩემპიონთა ლიგის ნახევრაფინალში რომ ყვითლი მიიღო მაგის სახე არ დამავიწყდება, მიხვდა რომ ფინალს გამოტოვდა და ლამის მოკვდა კაცი,ეგ იყო ფეხბურთელი.როსიცკი და ძმანი მისნი უკვე შედარებით ახალი თაობაა,მაგრამ იმათაც შეეძლოთ ბურთის გაგორება. წელს გაგვიჭირდა თაობათა ცვლის ბუნებრივი პროცესია და ნელ-ნელა აღვიდგენთ ძველ დიდებას. სამწუხაროდ წელს ერთმანეთს ვერ შევხდვით მე და ჩემი ბიჭები, მაგრამ 2016 წლის ევროპაზე ისევ ვინერვიულებთ მსაჯების შეცდომებზე და ისევ ერთად ვიყიჟინებთ ჩვენს მიერ გატანილ გოლებზე. მოკლედ ჩეხეთს გაუმარჯოს - Aťžije Českou republiku

ამბავი იმისა, თუ როგორ ”გავუშვი” მამა ოჯახიდან და ამის გამო როგორ ჩავაბარე გამოცდა

უმაღლესში სწავლის პარალელურად დავდიოდი ჯოკრის კურსებზე ”გეპეიში”, სადაც ტრენერობას უანგაროდ მიწევდა ჩემი ბიძაშვლი ლადო მაისურაძე. ძალიან ჭკვიანი მოსწავლე აღმოვჩნდი და როგორც წესი ლექციების შემდეგ ლუდი სულ გვქონდა. ამბობენ, უფასო ყველი მხოლოდ სათაგურშია და შესაბამისად ერთ დღეს, დადგა მომენტი, როდესაც ლადოსთვის ამ დათვური სამსახურის გამო, სამაგიერო უნდა გადამეხადა. ამის შანსი ძალიან მალე მომეცა. ლადოს გამოცდა ჰქონდა საგანში, რომელიც შეისწავლიდა დედამიწისი ატმოსფეროს. აქ იყო ერთი დიდი პრობლემა, რომ ჯოკრის მასტერ-კლასებს იმდენი დრო მიქონდა, ჩვენი ლადო ამ ლექციაზე დასწრებას ფიზიკურად ვერ ახერხებდა,ლექტორი კი ის ადამიანიa რომელიც ისევე ვერ იტანს ჯოკერს, როგორc მართლმადიდებელ მშობელთა კავშირის ოფისის დარაჯი განსხვავებული სექსუალური ორიენტაციის ადამიანს. ამიტომ ლექტორთან რამე ბომბი უნდა აგვეფეთქებინა. ერთ საღამოს (რომლის მომდევნო დილას ლადოს აქვს გამოცდა და ამზადებს ტექსტს თუ როგორ უთხრას მამას, ბატონ ვახტანგს, რომ ლექტორმა ნიშანი არ დაუწერა) მე შევთავზე ასეთი წინადადება - რა აზრი აქვს, რომელს არ დაგვიწერ ნიშანს შენ თუ მე?! ამიტომ მომეცი უფლება ვისარგებლო შენი გვარით (სახელი ერთი გვაქვს და ჩემიც გამოდგებოდა) და შევიდე გამოცდაზე-მეთქი. ვინც ლადოს იცნობს მის დიდსულოვნებაში დამეთანხმება და ისიც უყოყმანოდ დათანხმდა.
ლამაზი დილა გათენდა, ლადომ პატივი მცა და თავთით ”ბორჯომი” დამახვედრა და გამოცდამდე პერიოდი ისე მანებივრებდა თავი ზევსი თუ არა რანგით მეორე ღმერთი ნამდვილად მეგონა (”მარშუტკაშიც” კი გადამიხადა. ამ შემთხვევაში ვფიქრობ იცოდა ჩემი იმ დროინდელი ფინანსების ამბავი და საჭიროდ ჩათვალა გადახდა, რადგან წინააღმდეგ შემთხვევაში მძღოლი გამიხევდა სახეს). აი გამოჩნდა, ”გეპეიც”, რომელიც ცინიკურად მიღიმოდა, თითქოს მეუბნებოდა - ჰაა, გოგის ბიჭო რაც გაქვს ჩაფიქრებული განა არ ვიცი, ჩემს კედლებს შენნაირები უნახავთ?!
შესვლისთანავე მივაშურე საგამოცდო აუდიტორიას, მაგრამ იქ მითხრეს, რომ რადგან ცოტა ბავშვი ხართ სამასწავლებლოში იქნება გამოცდა, ლადომ წარმატება მისურვა და მოსწავლეებისაკნე გაემართა, რომლებსაც ჯოკრის გაკვეთილი 10 წუთით დაუგვიანა.
სამასწავლებლოში, ათამდე ლექტორი იჯდა, რაც ჩემს გეგმას ოდნავ ართულებდა, მაგრამ ლადოს სახე, რომ წარმოვიდგინე, როდესაც ვახო ბიძიას ურეკავს, ამან ჩემზე ისევე იმოქმედა, როგორც ჟან-კლოდ ვან დამზე, შეყვარებულის დანახვამ ”სისხლიან სპორტში” როდესაც ყველას უკვე წასული გვეგონა ჟანის საქმე. სულ 5 ბავშვი ვაბარებდით გამოცდას (ეს გადატანილი გამოცდა იყო). ავიღე ბილეთი, რომელიც არათუ არ ვიცოდი, საკითხებიც კი არ მქონდა გაგონილი. ბუნებრივია, ჩემი რიგიც მოვიდა
- ლადო მაისურაძე - ამოიკითხა ლექტორმა - აბა რას მეტყვი
- არ ვიცი პატივცემულო
- მაისურაძე, მთელი წელი თვალით არ მინახიხარ და ახლაც მეუბნები, რომ საერთოდ არაფერი იცი?! ახლა ხომ ვიცი იტყვი ბებია მომიკვდა, ფილტვების ანთება მქონდა, ჰა რა მიზეზი გაქვს - მეუბნება და თავის თავში დარწმუნებული ირონიულად იღიმის რომ ისეთ მიზეზს ვერ ვეტყვი, რომელსაც ვერ გამიბითურებს
- პატივცემულო, ნეტავ ამას არ ვამბობდე და არაფერი მინდა. ამის თქმას მიწა გამისკდეს მიჯობს (აქ უკვე ინტერესის ნიშნებს ვატყობ, ვხვდები, რომ ანკესს ეპოტინება) - ცოტა ხმამღლა მომივიდა ნათქვამი, თან ხმაში კანკალი და თვალზე ცრემლი შევიპარე და გავაგრძელე - იცით ქალბატონო, 4 თვის წინ მამამ ოჯახი მიატოვა. ბედის ანაბარა დაგვტოვა მე, დედა და ჩემი 2 წლის და. ამიტომ იძულებული ვარ 3 ადგილას ვიმუშაო რათა დედა და და შევინახო
- და მამა? - უკვე ისეთი ხმა ჰქონდა, რომ მივხვდი სამიანი განაღდებული მაქვს
- არ ვიცი სადაა. შეიძლება გამიგოთ...მიჭირს მასზე საუბარი. არც ვინტერესდები. ჩემი ოცნება იყო სწავლა, კარგად დამთავრება, შემდეგ სამსახური, მაგრამ...
- არაუშავს შვილო, მთავარია სწორ გზას ადგახარ. მომეცი ჩათვლის წიგნაკი
მეც, მივაწოდე და დავაკვრიდი როგორ მოხაზა სამიანი და მითხრა:
- ბოდიში რომ სამს გიწერ, მთელი წელი, რომ არ გივლია, უხერხულია მაღალი ნიშანი
- როგორ გეკადრებათ ქალბატონო, პირიქით დიდი მადლობა - ვუპასუხე და მხოლოდ მერე გავიხედე სხვა ლექტორებისკენ, რომლებიც ცრემლიანი თვალებით მიყურებდნენ და მითანაგრძნობდნენ. ამ დროს რატომღაც ველოდი, რომ ფარდა დაიხურებოდა და მაყურებელი ოვაციას მომიწყობდა, კიდევ კარგი მალევე მივხვდი, რომ ”გეპეიში” ვიყავი და არა რუსთაველის თეატრში
გამოცდიდან გამოსულმა პირველი რაც გავაკეთე მამაჩემს დავურეკე კითხვით:
- მამი, ხო ხარ კარგად?! რამე სიახლე ხომ არაა ჩვენსკენ?! :)))))))))))

აქა ამბავი, ჩემი ერთი ”პახმელიისა”, როდესა ბავშვს მამაში ავერიე :D

ვინც მიცნობს ეცოდინება, რომ სასმელთან (ბუნებრივია ალკოჰოლურს ვგულისხმობ)ცუდი ურთიერთობა არ მაქვს და ხშირად ვუმტკიცებთ ერთურთს სიყვარულს,ხოლო მეორე დღეს როგორც წესი  - ვკვდები ხოლმე. ერთი ზაფხულს  მე და კახურმა რქაწითელმა ბოლომდე ავუხსენით ერთმანეთს სიყვარულ. მეორე დილა გათენდა. გავიღვიძე და ნეტავ არ გამეღვიძა. ვხვდები, რომ თავი რომელიც მხრებზე მადგას (ვისაც ჩემი თავი უნახავს დამეთანხმება, რომ ჩვეულებრივი ზომის არაა), ორჯერ იმაზე დიდია ვიდრე წესით უნდა იყოს და თან შიგნიდან რაღაც ენით აუწერელი ტკივილის განცდა გამოსჭვივის. მარტო ვარ სახლში და ერთადერთი რაც აზრად მომივიდა ის იყო, რომ მაყვალს ”ბუტკაში” გადავსულიყავი და მინ. წყალი მეყიდა (ჩემთვის ამ დროს მაყვალას ”ბუტკა” იგივე იყო რაც ნილ ამსტრონგისთვის მთავრე ). ავდექი, უჯრა ოდნავ გამოვწიე და პირველი რომელი შორტიც მომხვდა ხელში, ის ამოვიღე (დამატებითი შტრიხი - ამოღებისას გაიხა), ამოვიცვი და გავედი. თმა უზაროდ აჩეჩილი, პირი დასაბანი (ვინც ყოფილა ასეთ მძიმე ”პახმელიაზე” მიხვდება, რომ ასეთ დროს პირის დაბანვა უბრალოდ არ გახსოვს და თუ გახსოვს მაშინ მგელი ყოფილხარ)და მივდივარ  დანიშნულების ადგილისკენ, რომ იქ მისულმა ვთქვა - ჩემი ერთი ყლუპი არის უდიდესი ნაბიჯი კაცობრიობისათვის :D
ზაფხულია და სურამში უამრავი დამსვენებელია ჩამოსული, ჰოდა სახლიდან გამოსულმა დავინახე, რომ მოდიან პატარა გოგო (2-3 წლის) და დედამისი (სავარადუდ დედა). ბავშვი თავისთვის მობაჯბაჯებს, უცებ შემხედა და გაშეშდა. მე და დედამისი (რომელიც ჩემი ვარაუდით იყო დედა) ვუყურებთ რას იზამს (ვაღიარებ, რომ ველოდი პატარის ჩაბჟირებას)და უცებ ბავშვმა მთელი ხმით იყვირა: მამიკოოოო - გამოექანა და ჩამეხუტა. ძლივს აგვაწიწკნეს ერთმანეთს. სავარაუდო დედა მებოდიშებოდა, მე ჯენტლმენურად ვეუბნებოდი - როგორ გეკადრებათ ქალბატონო, რა არის აქ საბოდიშო-მეთქი, თან ვცდილობდი დახეული შორტი დამემალა და თმა მომეწესრიგებინა. ბოლო-ბოლო ბავშვი დაარწმუნეს, რომ მამიკო მე არ ვიყავი და წამართვეს ”შვილი”. თავის გზით წასულ ულამაზე ბავშვს და არა ნაკლებ ლამაზ სავარაუდოდ დედას ვუყურებდი და გული მეწვოდა - რა მახინჯი უნდა ყოფილიყო მამა, რადგან ბავშვმა ასეთ მდგომარებაში მყოფი მიმასგავსა მას.