ესტატე ბაბუა
მთელი ცხოვრება შრომობდა ესტატე ბაბუა. 15წლის იყო როცა დაობლდა. ორი პატარ ძმა დარჩა. ძმების ფეხზე დაყენება დაისახა მიზნად. მთელი ცხოვრება ძმებს მიუძღვნა თავი. უკვე ასაკში შესულმა იგრძნო, რომ საკუთარი ოჯახი აკლდა.მოსიყვარულე მეუღლე და შვილები. შვილიშვილისგან – ბაბუს დაძახება მოუნდა რატომღაც, მართალია ძმისშვილები და სითბოს არ აკლებდნენ მათი მშობლების მოამაგე ძმას, მაგარამ შვილის სითბოს ვერ უცვლიდნენ. -ბედმა ალბათ მარტო ყოფნა მარგუნაო - ხშირად იტყოდა ხოლმე ესტატე ბაბუა, თვითონ უფროსს მოუწია უმცროსი ძმების დამარხვა. მანამდე ორივე ძმას უმაღლესი დაამთავრებინა. ორივე ძმას ცალ-ცალკე აუშენა სახლი. ქორწილიც ისეთი გადაუხადა, რომ მთელ სოფელს დიდ ხანს ქონდა სალაპარაკოდ. ძმებზე ზრუნვაში გაეპარა ასაკი და უკვე თმაშევერცხლილმა იგრძნო დარდი, ოჯახი, რომ არ შექმნა, არადა ახოვანი ტანის ესტატეს, რომლესთვისაც ღმერთ უხვად დაემადლებინა ფიზიკური სილამაზეც ვინ ეტყოდა უარს, მაგრამ ჯერ ძმებს დავაბინავებ და ჩემზე მერე ვიფიქრებო ამბობდა ხოლმე, თუმცა არც არასოდეს უფიქრია თავის თავზე. უკვე ცოლ-შვილი ყავდათ ძმებს, მაგრამ როცა რამე უჭირდათ ისევ ეტატეს თხოვდნენ დახმარებას. სოფლის შემოსასვლელში მამა-პაპეულ სახლში ცხოვრობდა ესტატე ბაბუა. ხშირად უმასპინძლია მის სახლს შორ გზაზე მიმავალი სტუმრისთვის. ბევრი დიასახლისი ვერ დახვდებოდა სტუმარს ისე, როგორც ესტატე ბაბუა, ალბათ ამიტომაც იყო, რომ ერთხელ მისულ სტუმარს რაღაც ძალა უკან დაბრუნებისკენ ექაჩებოდა ხოლმე. სოფლის განთქმული თამადა იყო, როცა ვინმეს სტუმართან თავის გამოჩენა უნდოდა აუცილებლად ესტატეს ათამადებდნენ, ისიც თავისი დახვეწილი სიტყვა-პასუხით წარუშლელ შთაბეჭდილებას ტოვებდა თანამეინახეზე, არადა სკოლაც არ ქონდა დამთავრებული ესტატე ბაბუას, მაგრამ ნებისმიერ ადამიანთან შეეძლო პოლემიკაში ჩართულიყო და ყველა თემაზე ერთნაირად ეკამათა. უზადო იუმორის პატრონი იყო. თითქოს ყველა დადებით თვისებას ამ ადამიანში ქონდა თავი მოყრილი. ნაკლს ვერ მოუძებნიდი ისეთი იყო. სოფლის ეკლესია, რომელიც ათეისტურ ხანაში კოლმეურნეობის საწყობი იყო ესტატე პაპას ხელმძღვანელბით აღადგინეს სოფლის ახალგაზრდებმა. ეკლესიაში განწესებულ მამა ეგნატეს პირველი სტიქაროსანიც სწორედ ესტატე ბაბუა იყო. მამა ეგნატე ახლაც ამბობს – ბევრი აღსარება მომისმენია, მაგრამ ესტატე ბაბუას მსგავსი სინანული არავის ქონიაო, აღსარების გათქმა რომ შეიძლებოდეს ესტატე ბაბუის აღსარება უამრავ ადამიანს მოაქცევდაო. განა ესტატესაც ქონდა ცოდვებიო - უკვირთ სოფლის მცხოვრებთ. სოფლის ნახევარი ესტატეს ნათლული იყო. ყველას უნდოდა ასეთი ადამიანის დანათესავება, უნდოდათ ნათლიას დამსგავსებოდა ნათლული. ისიც არავის ეუბნებოდა უარს, მიუხედვადა ამდენი ნათლულისა არასოდეს არ გამორჩენია არავის დაბადები დღე, ყველას სათანადო პატივს მიაგებდა ხოლმე. პატარ ბავშვებს აკვანშივე ეუბნებოდნენ მშობლები – როცა გაიზრდები ესტატე ბაბუასავით პატიოსანი და მუყაითი უნდა გაიზარდოო. როცა პირველი ძმიშვილი შეეძინა საკუთარ სახლში გადაიხადა ძეობა თვითონვე იყო თამადა, როცა პატარა დალოცა უნებურად ატირდა. ეს იყო მის თვალზე პირველი ცრემლი, რომელიც სხვებმაც შენიშნეს. - მოვხუცდი და გულჩვილი გავხდიო – უთქვამს თურმე მაშინ, არადა, 50 წლისაც არ იყო. უხაროდა ოჯახში პატარის ტირილი იქნება, კერიაში ცეცხლი არ ჩაქრებაო. საკუთარი შვილივით გაზრდა ძმიშვილები, ისინიც მამისგან ვერ ანსხვავებდნე, მაგრამ როცა წამოიზარდნენ და თავის ოჯახს მოეკიდნენ, დროის უქონლობას იმიზეზებდნენ და ხშირად ვეღარ ნახულობდნენ. ძმების გარდაცვალების მერე დარდიანი გახდა. შვილივით გაზრდილი ძმების დამრხვა თუ მე მომიწევდა მაგას ვერ წარმოვიდგენდიო ერთხელ წამოცდა, თურმე. გარეგნულადაც შეეტყო, თითქოს ერთ დღეში დაბერდა, მოტყდა ხალისი დაკრგა, თითქოს ყველაფერს ნაძალადევად აკეთებდა. ერთი ხანობა ძმიშვილებმა თავისთან წაიყვანეს ქალქაში, მაგრამ ვერ გაძლო სივრცეს შეჩვეულმა კორპუსის სივიწროვეში და მალევე წამოვიდა. სოფელში დაბრუნებული ამაყობდა თავისი ძმიშვილებით თან ამართლებდა კიდეც – მეტი რა ქნან, თავისთან წამიყვანეს, მამასავით მექცეოდნენ, მაგრამ მე ვერ გავძელი და წამოვედიო, იმათ კიდე იმდენი საქმე აქვთ ყოველდღე ვერ მნახავენო. როცა გაიგო, რომ მალე ძმიშვილს ბიჭი შეეძინებოდა - მეორედ დავიბადე ასე მეგონაო. ჩემთან უნდა ჩამოვიყვანო და აქ უნდა გავზარდო, თორემ ქალაქის ჰაერზე სუსტი იქნებაო. ვერ მოესწრო...როგორ უხმაუროდაც იცხოვრა ისევე მიიცვალა. ძილად მისვლის ლოცვა წაიკითხა და დაწვა. ძილში გარდაიცვლა ესტატე ბაბუა. ... – ჩოლოყაშვილი სადაა – ბედნიერი სახით გამოვიდა მახარობელი – ბიჭია მომილოცავს!!! გაიხარეს მომლოდინეებმა. შამპანურიც გახსნეს და დალოცეს ახალშობილი. - პატარა ესტატეს გაუმარჯოს!!! პ.ს. ესტატე პაპას გარდაცვალება მხოლოდ მეორე დღეს გაიგეს, როცა ძმიშვილი ჩავიდა, პატარა ესტატეს დაბადება რომ ეხარებინა...
No comments:
Post a Comment