დღეს 25 თებერვალია. 92 წელი გავიდა რუსების მიერ საქართველო ოკუპაციიდან. დღეს ერთგავრ აუცილებდლობად იქცა ამ დღის გაპროტესტება,თანაც ისე რომ სხვებმაც შეგამჩნიონ. რაც უფრო ხმამღლა, აგრესიულად და სხვებისთვის შესამჩნევად გამოხატავ პროტესტს მით უფრო ფასდები ზოგიერთების თვალში. სამწუხაროა, რომ გამოხატვის ფორმა ერთგვარ შეჯიბრად იქცა, ხოლო ის რასაც ამით ვაპროტესტებთ არა გულწრფელია და მხოლოდ სხვის დასანახადაა გაკეთებული, ხოლო მას შემდეგ რაც სხვა დაგვინახავს, facebook-ზე, twitter - ზე და სხვა სოც. ქსელებზე დაპოსტავს, რომ ამან და ამან ეს თქვა, რა მაგრად თქვა, შემდეგ ჩვენ სტატუსს - ”არა ოკუპაციას”, ბევრი like დაუგროვდება ჩათვლით რომ პროტესტი ღირსეულად გამოვხატეთ, ხოლო იმან ვინც საერთოდ არავის შეამჩნევინა თავის პროტესტი, რუსთ მოყვარედ და ოკუპანტების მხარდამჭერად მივიჩნევთ.
პირადად მე არავითარ საპროტსეტო მოძრაობას არ ვუერთდები, არც ”არა ოკუპაციას” გავიძახი და არც ”გაეთრიე ჩრდილოელოს”, მაგრამ მეეჭვება ვინმეს ჩემზე დიდი შინაგანი პროტესტის გრძნობა ქონდეს. ის დრო რაც პლაკატის დაჭერაში უნდა დავხარჯო მირჩევნია ჩემ პატარა შვილთან გავატარო და ავუხსნა რაა ქართველობა, რა ევალება, რომ კარგ ქართველად გაიზარდოს, თორემ ათასნაირი ლოზუნგებით დამშვენებულ პლაკატის დაჭერაში, რომ ვაი ქართველებს ბადალი არ ყავთ სწორედ 1921 წლის 25 თებერვალმა დაამტკიცა.
სურამში ჩემი ქუჩა, რომელიც დღეს 26 მაისის სახელობისაა, წლების მანძილზე 25 თებერვლისა იყო, დღემდე შენახული მაქვს ის რკინის მაჩვენებლი რომელიც მიუთითებდა ჩემი სახლის მისამართს - 25 თებერვლის #12 (ცოტა ჟანგმა შეუტია, ალბათ ბუნების პროტესტია ამ დღისადმი), თუმცა სრულებით არ ვთვლი, რომ ოკუპაციის მხარდამჭერი ვარ.
ჩემი მშობლები იმ თაობის წარმომადგენლები არიან, ვინც 25 თებერვალს ზეიმობდა. მამაც და დედაც არაერთხელ ყოფილან იმ მსვლელობის მონაწილე, რომელიც 25 თებერვალს იმართებოდა. დღეს არცერთი არ გამოდის და არ იძახის ”არა ოკუპაცია”, თუმცა არცერთი არაა ოკუპანტების მიმართ ლოილაურად განწყობილი, მათი მხრიდან პროტესტი შვილების ქართველებად გაზრდა იყო.
დღეს იუნკერთა საფლავები ყვავილებით შეამკეს, ცუდია, რომ მომავალ 25 თებერვლამდე ისინი ძალიან ცოტას გაახსენდება, ხოლო ერთი წლის მერე ისევ ახალი ლოზუნგები, საფლავთან სამსახსოვრო სურათების გადაღება, ნერვიულად სახის კუნთების თამაში ( ჩუმად თავლის გაპარება გხედავენ თუ არა). პირადად ჩემთვის ეს ყველაფერი უკვე მომაბეზრებელია და გულისამრევი.
7 წლის ვიყავი, როცა სოხუმი დავკარგეთ. მაშინ სოხუმის დაკარგვაზე მეტად დედას და მამიდას ცრელმლებს უფრო განვიცდიდი. უმძიმესი დასანახი იყო მამას უსუსური სახე რადგან ამ წამამდე, მამა უძლეველი და ყოვლისშემძლე მეგონა. სწორედ ამ დღეებში გავიგე პირველად სიტყვა - ოკუპაცია. ამ დღის შემდეგ ლამის ცხოვრების თანამგზავრად მექცა. იმედია მალე სამუდამოდ მოვიშორებ ამ მახინჯ სატელიტს. ამის იმედს ჩემი შვილი მაძლევს, რომელიც ძალიან მინდა ისეთ საქართველოში გაიზარდოს, სადაც ოკუპაციის გაპროტესტება არა მოდა, არამედ შინაგანი პროტესტი იქნება
(დამთხვევები შემთხვევითია და საკუთარ თავზე ნურავინ მიიღებს)
