Zia
giorgi
ძია გიორგი დიდად მოლაპარაკე არასოდეს ყოფილა, როცა 2-3 ჭიქას დალევდა მაშინ თუ გადამიშლიდა ხოლმე გულს, სხვებს მაშინაც არ ელაპარაკებოდა. ადრე დაობლდა, 5 წლისას აღარც მამა ყავდა და არც დედა. ბებიამ გაზარდა. მეორე მსფლიო ომი რომ დაიწყო 7 წლისა იყო მაგრამ გული ფრონტისკენ უწევდა.
- ბებია ვის დავუტოვო თორემ წავიდოდიო – ნიშნის მოგებით ეუბნებოდა თავი მეგობრებს
სკოლა რომ დაამთავრა, იმავე წელს ჩააბარა უმაღლესში. ბებია უკიჟინებდა, დავბერდი შვილო და ისე ნუ წამიყვან დაოჯახებული არ გნახოო. ძია გიორგი კი არც ფიქრობდა ცოლის მოყვანაზე, ვიდრე თავის ჯგუფელის და, ეკა არ გაიცნო. მაშინვე მოეწონა, თითქოს არც გოგო დარჩა გულგრილი. შეხევდრას შეხევდრა მოჰყვა, ძია გიორგიმ ბებისაც გააცნო ეკა. გაცნობიდან ძალიან მალე გარდაიცვალა ბებია. ეკა, ისე ტრიალებდა გიორგის ოჯახში ყველა ამბობდა,ესენი წლისთავზე დაოჯახდებიანო, მაგრამ ყველასთვის მოულოდნელად ძალიან მალე ეკა და გიორგი ერთმანეთს დაშორდნენ. ბევრი ეცადა გიორგი ეკას შემობრუნებას, მაგრამ ამაოდ. ბოლოს, მისსავე დაბადების დღეზე ნახა ეკა, ლადო ასათიანის წიგნი აჩუქა – “დიდი ბედნიერებას გისურვებ და ყოველთვის დაგელოდები. მუდამ შენი გიორგი”. მერე ითქვა მათ ურთიერთობაში ვიღაც მესამე ერიაო, მაგრამ არავინ იცის რა მოხდა, თუმცა ფაქტია მალე გათხოვდა ეკა. გიორგიმ გული ვეღარ დაუდო სწავლას, ვეღარც იქ ჩერდებოდა სადაც ეკა ეგულებოდა და რუსეთში წავიდა. მშენებლობა ეხერხებოდა და მეზობლის დახმარებით ადვილად მოეწყო. ოჯახის შექმნაზე აღარც უფიქრია,გადაუვლის და მერე მოიყვანს ცოლს რა ეჩქარებაო ამბობდნენ, თუმცა ისე გახდა 50 წლის საქართველოსკენ გამოხედვაც არ უფიქრია. მეზობლები ამბობდნენ, ეკას ამბები სულ ყველაფერი იცისო, მაგრამ ძია გიორგის როცა ვეკითხებოდი, მართლა გებულობდი ეკას ამბებს-მეთქი, მხოლოდ ეცინებოდა. 90-იანი წლების დასაწყისში ჩამოვიდა. ძველი ნაცნობებთან კონტაქტის აღდგენა ცადა, მაგრამ იმ პერიოდში ყველას თავისი გაჭირვება ადგა და გიორგიმაც ახალი ცხოვრების დაწყება გადაწყვიტა. ბევრ საქმეს შეეჭიდა გიორგი, მაგრამ არაფერი გამოსდიოდა, ვალები დაედო და იძულებული გახდა სახლი გაეყიდა და უფრო პატარა ბინაში გადასულიყო. ბოლოს წიგნების გაყიდვას მიჰყო ხელი, დღეში 2-3 ცალს ყიდდა, საჭმლის ფულად ყოფნიდა და მარტოხელა კაცს მეტი არც უნდოდა. იშვიათად ძველ ნაცნობებსაც ნახულობდა, აინტერესებდა მაგრამ ეკას ამბავას არავის ეკითხებოდა, არც ისინი იხსენებდნენ (შეიძლება აღარც ახსოვდათ კიდეც). ასე ნელ-ნელა და ერთფეროვნად გადიოდა დღეები. ასაკთან ერთად ნათესავები გამოჩდნენ, რომლებიც ბინის იმედათ მოვლა პატრონობას სთავაზობდნენ უკვე ასაკში გადადგარ ძია გიორგის....
- ... – წიგნებს თქვენ იბარებთ – მორიდებით ჰკითხა ქალბატონმა, რომელსაც აქეთ-იქით ორი პატარა გოგონა ამოდგომოდა გვერდით
- დიახ – მიუგო ძია გიორგიმ
- ლადო ასათიანის უნიკალური გამოცემა მაქვს და რამდენს მომცემთ?
ძია გიორგიმ დიდხანს ატრიალა წიგნი, ხშირად ახედავდა ხოლმე ქალბატონსაც და ბოლოს უთხრა:
– საცოდაობა ამის გაყიდვა, 10 ლარზე მეტის მოცემა არ შემიძლია, მაშინ როცა ეს წიგნი გაცილებით ძვირია
- იყოს ათი ლარი, საახალწლოდ ტკბილეულს მაინც ვუყიდი შვილიშვილებს, ამასობაში იქნებ პენსიაც მოგვცენ. ამათ გაეყინათ ყველაფერი, როგორც პენსიები გაგვიყინეს
- როგორ არ უხდება წყველა –ფიქრობდა ძია გიორგი – კარგი ქალბატონო მომეცით ეს წიგნი - უთხრა და ორი ცალი ხუთლარიანი მიაწოდა
ქალმა მადლობა მოუხადა და შვილიშვილებთან ერთად გაუყვა გზას.
ძია გიორგი ხელში ატრიალებდა წიგნს, გადაშლა არ უნდოდა, წარსულის ეშინოდა, ბოლოს ისე გადაშალა, რომ მიმავალი ქალბატონისთვის თვალი არ მოუშორებია
- დაბერებულა....
რამდენიმე დღის შემდეგ თბილისის ერთი ძველი უბნის, ასევე ძველი სახლის კარის სახელურზე ორმა პატარა გოგონამ პარკი შენიშნა, რომელშიც ქაღალდში გახვეული წიგნი იდო, ამანთი მაშინვე ბებიას მიუტანეს. ამანათში პატარა წერილი იყო:
“ძალიან გთხოვ, ეს წიგნი აღარასოდეს გაყიდო.”
- ჰმ, როგორ დაბერებულა, მაგრამ როგორ მოხდომია ჭაღარა...
იმ დღის მერე ძია გიორგიმ წიგნების გაყიდვასაც მიანება თავი და თითქმის სულ სახლში იყო. ერთხელ გაიარა ძველ ადგილას და ქალმა, რომელიც მის გვერდით სიგარეტს ყიდდა ხოლმე, სასხვათაშორისოდ უთხრა:
- გიორგი, ვიღაც ქალი იყო რამდენჯერმე გიკითხა
...როდესაც ძია გიორგი გარდაიცვლა ველოდი, რომ ეს ქალბატონი მოვიდოდა, მაგრამ ისე გაიარა დღეებმა, რომ უცხო არავინ მოსულა.
გუშინ ძია გიორგის გარდაცვალებიდან 40 დღე შესრულდა, როცა საფლავზე ავედით ვიღაცას მინდვრის ცოცხალი ყვავილები დაეწყო საფლავზე, ერთმა ნათესავმა თქვა მე ამოვიტანეო, მაგრამ არ გავდა ის იმ კაცს, რომ ძია გიორგისათვის მინდვრის ყვავილები დაეკრიფა.
- ბებია ვის დავუტოვო თორემ წავიდოდიო – ნიშნის მოგებით ეუბნებოდა თავი მეგობრებს
სკოლა რომ დაამთავრა, იმავე წელს ჩააბარა უმაღლესში. ბებია უკიჟინებდა, დავბერდი შვილო და ისე ნუ წამიყვან დაოჯახებული არ გნახოო. ძია გიორგი კი არც ფიქრობდა ცოლის მოყვანაზე, ვიდრე თავის ჯგუფელის და, ეკა არ გაიცნო. მაშინვე მოეწონა, თითქოს არც გოგო დარჩა გულგრილი. შეხევდრას შეხევდრა მოჰყვა, ძია გიორგიმ ბებისაც გააცნო ეკა. გაცნობიდან ძალიან მალე გარდაიცვალა ბებია. ეკა, ისე ტრიალებდა გიორგის ოჯახში ყველა ამბობდა,ესენი წლისთავზე დაოჯახდებიანო, მაგრამ ყველასთვის მოულოდნელად ძალიან მალე ეკა და გიორგი ერთმანეთს დაშორდნენ. ბევრი ეცადა გიორგი ეკას შემობრუნებას, მაგრამ ამაოდ. ბოლოს, მისსავე დაბადების დღეზე ნახა ეკა, ლადო ასათიანის წიგნი აჩუქა – “დიდი ბედნიერებას გისურვებ და ყოველთვის დაგელოდები. მუდამ შენი გიორგი”. მერე ითქვა მათ ურთიერთობაში ვიღაც მესამე ერიაო, მაგრამ არავინ იცის რა მოხდა, თუმცა ფაქტია მალე გათხოვდა ეკა. გიორგიმ გული ვეღარ დაუდო სწავლას, ვეღარც იქ ჩერდებოდა სადაც ეკა ეგულებოდა და რუსეთში წავიდა. მშენებლობა ეხერხებოდა და მეზობლის დახმარებით ადვილად მოეწყო. ოჯახის შექმნაზე აღარც უფიქრია,გადაუვლის და მერე მოიყვანს ცოლს რა ეჩქარებაო ამბობდნენ, თუმცა ისე გახდა 50 წლის საქართველოსკენ გამოხედვაც არ უფიქრია. მეზობლები ამბობდნენ, ეკას ამბები სულ ყველაფერი იცისო, მაგრამ ძია გიორგის როცა ვეკითხებოდი, მართლა გებულობდი ეკას ამბებს-მეთქი, მხოლოდ ეცინებოდა. 90-იანი წლების დასაწყისში ჩამოვიდა. ძველი ნაცნობებთან კონტაქტის აღდგენა ცადა, მაგრამ იმ პერიოდში ყველას თავისი გაჭირვება ადგა და გიორგიმაც ახალი ცხოვრების დაწყება გადაწყვიტა. ბევრ საქმეს შეეჭიდა გიორგი, მაგრამ არაფერი გამოსდიოდა, ვალები დაედო და იძულებული გახდა სახლი გაეყიდა და უფრო პატარა ბინაში გადასულიყო. ბოლოს წიგნების გაყიდვას მიჰყო ხელი, დღეში 2-3 ცალს ყიდდა, საჭმლის ფულად ყოფნიდა და მარტოხელა კაცს მეტი არც უნდოდა. იშვიათად ძველ ნაცნობებსაც ნახულობდა, აინტერესებდა მაგრამ ეკას ამბავას არავის ეკითხებოდა, არც ისინი იხსენებდნენ (შეიძლება აღარც ახსოვდათ კიდეც). ასე ნელ-ნელა და ერთფეროვნად გადიოდა დღეები. ასაკთან ერთად ნათესავები გამოჩდნენ, რომლებიც ბინის იმედათ მოვლა პატრონობას სთავაზობდნენ უკვე ასაკში გადადგარ ძია გიორგის....
- ... – წიგნებს თქვენ იბარებთ – მორიდებით ჰკითხა ქალბატონმა, რომელსაც აქეთ-იქით ორი პატარა გოგონა ამოდგომოდა გვერდით
- დიახ – მიუგო ძია გიორგიმ
- ლადო ასათიანის უნიკალური გამოცემა მაქვს და რამდენს მომცემთ?
ძია გიორგიმ დიდხანს ატრიალა წიგნი, ხშირად ახედავდა ხოლმე ქალბატონსაც და ბოლოს უთხრა:
– საცოდაობა ამის გაყიდვა, 10 ლარზე მეტის მოცემა არ შემიძლია, მაშინ როცა ეს წიგნი გაცილებით ძვირია
- იყოს ათი ლარი, საახალწლოდ ტკბილეულს მაინც ვუყიდი შვილიშვილებს, ამასობაში იქნებ პენსიაც მოგვცენ. ამათ გაეყინათ ყველაფერი, როგორც პენსიები გაგვიყინეს
- როგორ არ უხდება წყველა –ფიქრობდა ძია გიორგი – კარგი ქალბატონო მომეცით ეს წიგნი - უთხრა და ორი ცალი ხუთლარიანი მიაწოდა
ქალმა მადლობა მოუხადა და შვილიშვილებთან ერთად გაუყვა გზას.
ძია გიორგი ხელში ატრიალებდა წიგნს, გადაშლა არ უნდოდა, წარსულის ეშინოდა, ბოლოს ისე გადაშალა, რომ მიმავალი ქალბატონისთვის თვალი არ მოუშორებია
- დაბერებულა....
რამდენიმე დღის შემდეგ თბილისის ერთი ძველი უბნის, ასევე ძველი სახლის კარის სახელურზე ორმა პატარა გოგონამ პარკი შენიშნა, რომელშიც ქაღალდში გახვეული წიგნი იდო, ამანთი მაშინვე ბებიას მიუტანეს. ამანათში პატარა წერილი იყო:
“ძალიან გთხოვ, ეს წიგნი აღარასოდეს გაყიდო.”
- ჰმ, როგორ დაბერებულა, მაგრამ როგორ მოხდომია ჭაღარა...
იმ დღის მერე ძია გიორგიმ წიგნების გაყიდვასაც მიანება თავი და თითქმის სულ სახლში იყო. ერთხელ გაიარა ძველ ადგილას და ქალმა, რომელიც მის გვერდით სიგარეტს ყიდდა ხოლმე, სასხვათაშორისოდ უთხრა:
- გიორგი, ვიღაც ქალი იყო რამდენჯერმე გიკითხა
...როდესაც ძია გიორგი გარდაიცვლა ველოდი, რომ ეს ქალბატონი მოვიდოდა, მაგრამ ისე გაიარა დღეებმა, რომ უცხო არავინ მოსულა.
გუშინ ძია გიორგის გარდაცვალებიდან 40 დღე შესრულდა, როცა საფლავზე ავედით ვიღაცას მინდვრის ცოცხალი ყვავილები დაეწყო საფლავზე, ერთმა ნათესავმა თქვა მე ამოვიტანეო, მაგრამ არ გავდა ის იმ კაცს, რომ ძია გიორგისათვის მინდვრის ყვავილები დაეკრიფა.
