აქა ამბავი ჩემი ბოთლში ჩასმისა

როგორც ყველა 28 წლის ადამიანი მეც 28 წლის წინ დავიბადე. შემდეგ გავიდა წლები და ერთ დღესაც მეოთხე კლასის მოსწავლე გავხდი, სწორედ ამ ასაკში დავფიქრდი და აღმოვაჩინე, რომ გოგოლაძეების ჯიშში ჯინები არ ყოფილან. მოვიწყინე, მაგრამ ჩემი ტკივილი არავის გავუმხილე, რადგან ვიცოდი დაცინვა უფრო დიდ ტკივილს მომაყენებდა. მოცემულობა, რომ მე მეოთხე კლასში ვარ უკვე ვიცით, ისიც ვიცით რომ ვდარდობ ჩემს გვარში ჯინის არ არსებობაზე, ჰოდა ამ დროს ჩავდივარ სოფელ დვანში, სადაც მეგულებოდნენ ჩემი მამიდაშვილები. ჩასვლისას იმედი მაქვს, რომ ჩემს ერთ-ერთ მამიდაშვილს Soso Qoqoshvili-ს ჩემს ტკივილს გავუმხელდი, ის ვერ დამცინებდა, რადგან მერე მე დავცინებდი ქეთი მერკვილაძის სიყვარულის გამო ( ისე, მართლა რამ შეგაყვარა ?!).
როგორც ყველა ავტობუსი დვანის ავტობუსიც ბოლო გაჩერებაზე გაჩერდა ( ”ჩემი დარტყმა ხარს ისე აჩერებს, როგორც დვანის ”შოფერი” ავტობუსს ბოლო გაჩერებაზე” - მავანი მატადორის ჩანაწერებიდან). ჩამოვედი და სახლისაკენ გავემართე. ჩემი დანახვა ძალიან გაუხარდათ. საერთოდ, ჩემი დანახვა ყველას ისე უხარია, როგორც მზის დანახვა ბათუმის წვიმით თავმობზრებულ დამსვენებლებს, უბრალოდ ჩემსა და მზეს შორის სხვაობა ისაა, რომ ჩემგან რუჯს ვერ იღებენ.
მოკითხვების შემდეგ სოსო ვიკითხე, რომელიც მდინარეზე იყო საბანოად წასული. გულისტკივილის გამხელა საღამოსთვის გადავდე. ამ დროს მომიახლოვდა მეორე მამიდაშვილი სახელად ილია Ilia Qoqoshvili ( სახელმა არ მოგატყუთ, არავითარი სისათნოვე და ფაქიზი გრძნობა არ იმალება ამ სახელი უკან) და საინტერესო წინადადება შემომთავაზა:
- გინდა ბოთლში ჩაგსვა?!
ჩემი პასუხი ბუნებრივია იყო  კი (მაშინ ”ნიჭიერი” არ არსებობდა, თორემ ილოს ოთხი კი ექნებოდა)
- წამო ოთხაში და ბოთლიც წამოიღე - მრავალმნიშვნელოვნად ამხედ-დამხედა -  ”ბორჯომის” ბოთლი საკმარისი იქნება.ოთახში დაგელოდები და მოდი
ყველაფერი ზედმიწევნით შევასრულე და ოთახში მივუტანე ბოთლი, რომელიც მანამდე კარგად გამოვრეცხე, მაინც შიგ უნდა ჩავმჯდარიყავი და ჭუჭყში ჯდომა არ მინდოდა.
- ახლა გაიხადე, თორემ ჩაცმული ვერ ჩაჯდები - ეს ცოტა არ მესიამოვნა. ”ბოთლში ჩაჯდომა მსხვერპლს მოითხოვსო” - არავის უთქვამს, მაგრამ მე ასე ჩავთვალე და გავიხადე. ასე დედიშობილა ვიდექი და ვუყურებდი ილიას ბაგეებს, რომელსაც აცმაცუნებდა, ხოლო მე ვთვლიდი რომ მაგიურ ლოცვას კითხულობდა.
- გარეთ გავალ. წყალს მოვიტან და დავასრულებ ჩასმას
გავიდა ილო. გარეთ გასული ილოს ბაგიდან, იმ ბაგიდან საიდანაც მეგონა, რომ ლოცვას კითხულობდა შემდეგი ტექსტი გავიგონე: ”ლადო გეძახით”, მაგრამ ამას ყურადღება არ მივაქციე, თუმცა 2 წუთში დაახლოებით 15 ადამიანი შემოვარდა ოთახში. თავს იმით ვიმშვიდებდი რომ შერონ სტოუნი ნახევარ მსოფლიოს ყავს ნანახი შიშველი და მე თუ თხუთმეტმა ადამიანმა მნახა დიდი ამბავი-მეთქი. სხვათაშორის, მაშინ მივხვდი რატომ არ გვყვადა ჯიშში გოგოლაძეებ ჯინი.
p.s. ისე სანამ ილო ”ლოცულობდა” ერთი კითხვა მიტრიალებდა თავში, რომ ჩამსვამდა როგორ უნდა ამოვსულიყავი იქიდან
p.s.s. სოსო მდინარიდან, რომ დაბრუნდა და ეს ამბავი გაიგო, ძალიან ინერვიულა რადგან ვერ მნახა, ამიტომ იძულებული გავხდი კიდევ ერთხელ გამეხადა, რათა სოსოს ცნობისმოყვარეობა დამეკმაყოფილებინა.

წერილი აწ უკვე 3 წლის ნენეს - 06.11.14

3 წლის წინ ამ დღეს მაგრად ბარდნიდა. ყველას უკვირდა ამ დროს თბილისში თოვლი. შენც თოვლთან ერთად მოხვედი, ფიფქივით თეთრი იყავი, მაგრამ ფიფქისაგან განსხვავებით თბილი. პირველად რომ დაგინახე უფრო პასუხისმგებლობა ვიგრძენი ვიდრე სიყვარული, მერე საღამოს დედიკომ მომწერა , იცი რა საყვარელიაო და მივხვდი რომ ვიღაც ძალიან ახლობელზე მელაპარაკებოდა. 3 დღეში უკვე ერთად დავიწყეთ ცხოვრება და მას მერე ვხდებით რომ უერთმანეთოდ არ შეგვიძლია. პირველად რომ გაიარე, ის ნაბიჯები ბევრად უფრო მნიშვნელოვანი მომეჩვენა კაცობრიობისათვის ვიდრე ნილ ამსტრონგის მთვარეზე სიარული (ვინ იყო ამსტრონგი გაიზრდები და გაიგებ). პირველად რომ რაღაც ჩაილუღლუღე (მეეჭვება იმას რამე  საერთო ჰქონოდა სიტყვასთან), ორატორის მიერ წაკითხული პოეზიის ნიმუში მეგონა, არადა სულ ვამბობდი ობიექტურობას არ დავკარგავ შვილის შეფასებაში-მეთქი. დავკარგე და თან როგორ....

გულწრფელად ვიტყვი რომ ბევრჯერ მინდოდა კარგად მიმეტყიპე, მაგრამ ძალიან გულისმომკვლელი ტირილი იცი. წინა ტუჩს წინ გამოწევ და ცრემლებს ტყვიამფრქვევივით ისვრი და თან ყველა ცრემლს მიზანში - ჩემ გულში არტყამ, ამიტომ გადაურჩი ბევრჯერ მიტყეპვას.

უკვე გყავს მეგობრები: დეა, მათე, ანასტასია და მახარაშვილი (სახელი არ იცი, რადგან მაყვალა მასწავლებელი მხოლოდ გვარით მიმართავს ხოლმე). გყავს შენი გოგოებიც - ელენე და ბარბარე, რომლებთანც ატარებ დროის უმეტეს ნაწილს. მართალია ეს ორი ”გოგო” მე და გვანცას თვალით არასოდეს გვინახავს, მაგრამ წარმოსახვით გოგოებს იმდენს ელაპარაკები და ეჭორავები, ვთვლი რომ  ოჯახში ხუთი წევრი ვართ (იმედია ამას GWP  არ გაიგებს და წყლის გადასახდას 5 სულზე არ ამოგვიწერს)

ემიჯნები პოლიტიკას, თვლის რომ შენთვის ჯერ ადრეა პოლიტიკური პროცესები. იმდენად ემიჯნები, რომ ალასანიას გადადგომაზე და კოალიციის დაშლაზე კომენტარიც არ გააკეთე.

არ გაქვს CV,  მაგრამ იცი ისეთი უმნიშვნელოვანესი ინფორმაციები, როგორიცაა: გვარი (გოგოლაძე) და სადაურობა (სურამელი).

3 წლის მანძილზე არ შეგიცვლია მომავლის ხედვა, აპირებ კვლავაც გახდე ოლიმპიური ჩემპიონი, ჯერ-ჯერობით ისევ ბატუტზე ხტომაში, მაგრამ შეიმჩნევა დედის მხრიდან ფარული ზეწოლა მხატვრულ ტანვარჯიშზე (არასამთავრობოებს ვთხოვ დაინტერესდნენ ამ ფაქტით).

შენი საყვარელი თამაშია - კუკუ. თამაშის არსი მდგომარეობს შემდეგში, მამიკო ჩაიმუხლება, ნენე შეაჯდება ზურგზე და შტურმანობს. სამწუხაროდ მამიკოს გამო ეს თამაში ძალიან მალე მთავრდება, რაც შენს სამართლიან პროტესტს ივწვეს. მეორე თამაში რომელშიც მამიკოსთან ერთად დედიკოც თამაშობს არის ”შენი გოგოები რას შვებიან?”. ამ დროს გვეკითხები თუ რას შვებიან ჩემი გოგოები და შენ, შენს ელენეზე და ბარბარეზე ყვები, თუ როგორ გაბრაზებენ, როგორ ითხოვენ კევს, მაშინ როცა მათთვის კევი არ შეიძლება, როგორ უნდათ კომპიუტერთან დაჯდომა და როგორ უშლი, როგორ ჭამეს წიწიბურა საკუთარი ხელით და სხვ.

ნენე, მამიკო ამას როცა წაიკითხავ უკვე დიდი გოგო იქნები და ალბათ ბევრს იცინებ კიდეც. შეიძლება თქვა  - გადარეულა მამაჩემი ეს რეები დაუწერიაო, ფარდა აუხდია ჩემი პირადი ცხოვრებისთვისო, მაგრამ ხო იცი რო ძმაკაცები ვართ და ჩვენში მოსულა. მამიკო, მინდა ისეთი გოგო იყო ჩვენ რო ვგეგმავთ ხოლმე. მინდა ყოველ დილით ფანჯარაზე ცხვირების მიდებით ვაცილებდეთ ერთმანეთს და სახლში მოსვლისას ისე გადარეული დამეტაკო როგორც იცი ხოლმე. მინდა შენ კითხვაზე - დღეს რა მომიტანე?! მუდამ ისეთი პასუხი მქონდეს რაც შენ გაგახარებს. მამი, მინდა ძალიან კეთილი იყო და მერე ყველაფერი იქნება.

ბედნიერ დაბადების დღეს გისურვებ <3

ღვთისმშობელი გფარავდეს <3

შენი უფროსი ძმაკაცი ლადო :*

ჩემი დედიკო

ჩემი დედიკო

მას შემდეგ რაც ადამიანმა წერა დაიწყო, ალბათ ყევლაზე ხშირად დედაზე წერს. ლექსიკაში არსებული ყველა ეპითეტია გამოყნებეული დედისადმი. სითბოს გამომხატველი ყველა სიტყვა გამოუყენებიათ დედის მისმართით.
დიდი ხანი არაა რაც ვწერ, თუმცა პირველივე დღიდან მოყოლებული ყოველთვის მინდოდა დედაჩემზე დაწერა,მაგრამ ზემოთ მოყვანილ მიზეზთა გამო თავს ვიკავებდი. რა უნდა დამწერა ისეთი რაც სხვებს არ დაუწერიათ?!
... 20 წლის ვიყავი პირველად რომ ლექსი დავწერე (რა ლექსი იყო ნამდვილად არ მახსოვს), მალე დედას დაბადების დღე მოდიოდა და გადავწყვიტე ლექსი მეჩუქებინა. კარგად მახსოვს მწვანე ქაღალდზე დავბეჭდე, სადა, უპრეტენზიო ჩარჩოში ჩავსვი და ბალიშის ქვეშ დავუდე, როცა დაწვებოდა რომ ენახა. დედას სიტყვები: - დღეს პირველადაა ჩემთვის ჩემი დაბადების დღე, როდესაც ყველაზე ბედნიერ დედად ვიგრძენი თავიო – ჩემთვის ყველაფერი იყო.
... ვიცი შენს ამაგს ვერ გადავიხდი
თუნდ ათასი ქვა ერთურთზე დავდო.
მე, შენთვის მუდამ ბავშვად დავრჩები
და მეყვარები ბავშვურად. ლადო.
ასე მარტივად დავამთავრე ლექსი. ბავშვური სიყვარული ყველაზე წრფელი მგონია. ახლაც საოცრად ბავშვურად მიყვარს ჩემი დედიკო.
რამდენჯერ მინატრია რომ ისევ პატარა ლადლადა ვიყო, რომ კალთაში ჩამისვას, მე კისერზე დავადო თავი და დავიძინო. გული მწყდება რომ ამ ყველაფერს ხიბლს მხოლოდ ახლა ვხვდები, ხოლო როცა პატარა ვიყავი ეს ყველაფერი ყოველდღიური ჩვეულება მეგონა, რომელიც მთელი ცხოვრება გამყვებოდა.
არაფერი დაუკლია დედას ჩემთვის, არც სითბო, არც მზრუნველობა, მაგრამ მაინც ცუდი შვილი ვარ (ყოველგვარი თავმდაბლობის გარეშე ვამბობ). არა ვარ ისეთი როგორსაც დედაჩემი იმსახურებს, თუმცა დარწმუნებული ვარ დედაჩემს მაინც ყველაზე კარგი და უნაკლო ვგონივარ. როგორი უანგაროა დედობრივი სიყვარული.
ერთადერთი ადამიანია დედა ვისაც დაუფიქრებლად შეგვიძლია ვაწყენინოთ, ბოდიშის მოხდაც გვეთაკლიება (მრავლობითში ვწერ, მაგრამ მხოლოდ ჩემ თავს ვგულისხმობ), ამავე დროს სრულიად უცხო ადამიანს, რომელსაც შემთხვევით მხარი გავარტყით შეგვიძლია საათობით ბოდიში ვუხადოთ. ალბათ იმიტომ, რადგან ვიცით, რომ დედის სიყვარულს რომელიც შვილებისადმი აქვს არაფერი დაემუქრება და წყენას მალევე დაივიწყებს
დეე, არ ვამბობ რომ აღარასოდეს გაწყენინებ (უფრო სწორად ვერ ვამბობ), მაგრამ აქამდე რაც გაწყენინე საჯაროდ გიხდი ბოდიშის.
ძალიან მინდა ისეთი ლადო ვიყო შენ რომ გიოცნებია, ვეცდები ხშირად გაგახარო ჩემი სიკარგით, შენთვის ხომ ჩემით და სოფოთი ტრიალებს დედამიწა (4 წელია ახალი თანამგზავრები შეგვემატნენ: შიო და ნენე),რამდენად გამომივა არ ვიცი, მაგრამ გპირდები რომ ცდას არ მოვაკლებ.
ერთხელ უწმინდესმა ქადაგებაში ბრძანა: ყველა შვილმა სახლიდან გასვლის წინ დედას კურთხევა უნდა თხოვოსო. მას შემდგე ვცდილობ როცა სამსახურში მივდივარ დედას დავურეკო და დავლოცვინო თავი, ხშირად ვერ ვურეკავ, მაგრამ ვიცი რომ დედის ლოცვა წაკითხული აქვს და დაცულად ვგრძნობ თავს.
უმარავი რამის თქმა კიდევ მინდა, მაგრამ ყველაფერი რაც მაფიქრდება უკვე თქმულია. მე კიდევ, ნამდვილად არა ვარ ისეთი ჭკვიანი რომ ახალი მოვიფიქრო, არადა დედაჩემს ჩემგან უზომოდ ბევრს იმსახურებს. ასეთი პატარა ჩანაწერისათვისაც ბოდიშს გიხდი დეე, თუმცა ათასობით გვერდიც რომ დავწერო იმ სიყვარულს რასაც ვგრძნობ მაინც ვერ გამოვხატავ.
ერთ რამეს გთხოვ დედა, რომ ძალიან დიდხანს და ძალიან კარგად იყო ჩემს გვერდით, რადგან უზომოდ მჭირდები.
დედიკო, ისევ, ბავშვურად მიყვარხარ და მეყვარები!!!