ამ
ტექსტში უხვად ნახავთ
ტავტოლოგიას სიტყვებისა - მახსოვს/ახსოვს;
მერე; ჩემი; და წინადადებას
- ....ოთხი წლის მერე გავჩნდი
მე.
ოთხი რა, 4 წლის და 6 თვის მერე - მე
....ოთხი
წლის მერე გავჩნდი მე. ოთხი რა, 4 წლის და 6 თვის მერე. ამბობს რომ ჩემი გაჩენა არ
ახსოვს, მაგრამ კარგად ახსოვს როგორ მიმიყვანეს სახლში, ისიც ახსოვს როგორ დააჯდა ჩემს
ჯერ კიდევ პატარა თავს (მიზანს არ ამხელს). აი მე კი ბუნდოვნადაც არ მახსოვს ჩემ ცხოვრებაში
მისი პირველი გამოჩენა, ამიტომაც ვთვლი, ის მაშინაც ჩემში იყო, როცა ჯერ კიდევ დედის
მუცელში ვიყავი, შემდეგ როგორც ყველა მეც გავჩნდი
და მას მერე ერთად მოვდივართ.
როგორც
მამა და დედა მეუბნებიან პირველი რაც ვთვქი მისი სახელი იყო. მჯერა, არა იმიტომ რომ
მაშინ ის მიყვარდა (შეიძლება მიყვარდა კიდეც, აბა საიდან უნდა მახსოვდეს?!), არამედ
იმიტომ რომ იოლი სახელი აქვს, თუმცა ლამაზი - სოფო.
ხშირად
მტოვებდა მასთან დედა, ესეც ”დედობდა”, თუ საჭმელს არ ვჭამდი ათას ოინს იგონებდა რომ
მეჭამა. ყველაზე ხშირი და უტყუარი მეთოდი კოვზის ყელზე მიდება იყო - ჭამე თორემ კოვზითაც
იჭრიან ყელს და თავს მოვიკლავო. მე მეშინოდა და ვჭამდი (იმის მერე აღარასოდეს მიჭამია
წიწიბურა).
როცა
წამოვიზარდე არცთუ ისე ხშირად ვჩხუბოდბით, ალბათ იმის გამო რომ ....ოთხი წლის მერე გავჩნდი მე. ოთხი რა, 4 წლის
და 6 თვის მერე, ჰოდა ეს სხვაობა იყო მიზეზი რის გამოც მეუფროსებოდა. ალბათ ამის გამო
იყო სულ ვნატრობდი რომ მის გამო ვინმესთან მეჩხუბა (აზრზე არა ვარ რისი დამტკიცება
მინდოდა ამით), მაგრამ ვერასოდეს მოვახერხე, მხოლოდ მესამე კურზე ავიხდინე ნატვრა და მის ერთ თავყანისმცემელს
ისე მადიანად ვაგინე საპატიო კახელის წოდება მომანიჭეს. მერე გავიგე რომ ეს თაყვანისმცემელი
ერთ-ერთი რაიონის პოლიციის უფროსი ყოფილა....ორი თვე დავყავდი ჩემებს შიშზე გამოსალოცად.
ტექსტის
პათოსს მოუხდებოდა სიტყვები - პირველად მის გამო ვიტირე, მაგრამ არ იყო ასე. პირველად
ალბათ იმიტომ ვიტირე, რომ მომშივდა, თუმცა მის გამოც მიტირია. როცა სტუდენტი გახდა
და თბილისში წავიდა დაახლოებით მეორე ან მესამე დღეს, სურამი ფოსტას მივეცი რვიანის
შეკვეთა და დავურეკე. აიღო ტელეფონი და მხოლოდ ”როგორ ხარ” მოვახერხე, და ისე ვიტირე
როგორც ”ველური გულის” ბოლო სერიაზე, როცა ხუანი და მონიკი ”სვადებნიში” წავიდნენ და
გაკეთილშობილებულმა ანდრესმა გზა დაულოცა.
მერეც
ვიტირე როცა გათხოვდა, არა იმიტომ რომ სიძე არ მომწონდა, არაა, პირიქით ჯიგარი სიძე
მყავს, იმიტომ ვიტირე რომ ჩემგან წავიდა, არადა მისი დაბადებიდან ოთხი წლის მერე გავჩნდი
მე. ოთხი რა, 4 წლის და 6 თვის მერე და იმის მერე სულ ერთად მოვდივართ. გიჟი შიოლა
რომ შეეძინა მაშინაც ვაღვარღვარე ცრემლები და საერთოდაც მაქვს საფუძვლიანი ეჭვი რომ
ლატენტური მაია ასათიანი ვარ.
სტუდენტი
როცა გავხდი, ჩემთვის სრულიად უცხო ქალაქში სოფო იყო ჩემი მეგზური. მან მითხრა რომ
სოხუმის ფილიალამდე #135 სამარშრუტო დადიოდა და მეც მეგონა რომ სხვა არაფერი მიდიოდა,
თორემ ხო მეტყოდა სოფო?! ამიტომაც სულ ვაგვიანებდი, არადა #186ა-ს და #111ა-ს ისე ბედნიერი
ღიმილით ვაცილებდი, ალბათ ფიქრობდნენ, საწყალი ბიჭი, ალბათ ოჯახში არ უმხელენ რაც სჭირსო.
მხოლოდ წლის ბოლოსღა გავიგე რომ ეს "მარშუტკებიც" მაწყობდა. სოფ, ალალი იყო
შენზე ნოდარ დარსანიას "მსოფლიო ისტორიის" გაცდენილი ლექციები. პირველი ორი კვირაში სრულად შევიგრძენი სტუდენტობა
- არ გვქონდა შუქი, მერე ჩამოვიდა სოსო და გაგვანათა, ამ სიტყვის პირდაპირი მნიშვნელობით,
რადგან შუქის დავალიანება ასრაღაც ლარი გადაიხადა (ამის მერე სხვანაირად შემიყვარდა
სოსო და ამის მერე ჩემთვის შუქი სოსოსთან ასოცირდება და არა ალექსანდრიასთან,
"ილიჩთან" ან კიდევ მიშასთან), მანამდე კი, მე და სოფომ სრულად ვისწავლეთ
ვერიკო ტურაშვილი შემოქმდება, იმიტომ რომ ყველა რადიოში ”წვიმა ასველებდა მოგონენებს”.
ერთხელ ლექტორმა საკუთარ გვარზე დაწერა გვთხოვა, სოფოს შევვედრე დამიწერე-მეთქი, რადგან
მაინც ფილოლოგი ქალი იყო, თან კარგად წერდა. მოკლედ დამიწერა და ლექტორმა თავზე გადამახია
- შვილო ეს თავისუფალი თემა რომ დაგიწერია, სადმე გაკვრით მაინც გეხსენებინა რომ გოგოლაძე
ხარ ან ბოლოში მაინც მიგეწერა - ლადო გოგოლაძეო.მას მერე, მესიჯის მეტი აღარფერი დაუწერია
ჩემთვის.
ზოგადად
კეთილი გოგოა, მგონი ყველაზე დიდი ნაკლიც ეგ აქვს. არ შეიძლება ყველასადამი სიკეთის
გამოვლინება, მერე ყველა ანალოგიურით არ პასუხობს და გული ტკივა (ბოლოს ვალიდოლი სოფოს
სახელობის გახდება და ფირფიტაზეც სოფოს ბოლო ზარის სურათი იქნება დატანილი). არა, ანგარებით
კი არ აკეთებს სიკეთეს და მაგიტომ კი არ ელის პასუხს (ეგ, მგონი პასუხს მაშინაც არ ელის როცა სადმე რეკავს, რადგან
ამ დროს პარარლელურ რეჟიმში გვერდით მდგომს ელაპარაკება), უბრალოდ წყინს და ჰა...
დღეს
ეს გოგო 34 წლის გახდა.
3+4=7, თურმე აღმოსავლეთში როცა ნარდი შექმნეს სწორედ შვიდიანის პრინციპზე
ააგეს, ერთი რომ იღბლიანი რიცხვია და თან ნარდში ყველაზე ხშირად სწორედ შვიდიანის მოსვლის
ალბათობაა. მოკლედ რაღაცას ვფილოსობოსობ და რას მეც არ ვიცი.
მოკლედ
გილოცავ, რას და როგორ გისურვებ, შენზე უკეთ არავინ იცის, უბრალოდ გეტყვი - ჩემზე კარგად
მენახე მუდამ, რადგან შენ ყოველთვის დამიდგები გვერდით, ხოლო მე, მეტროთი მიყვარს სიარული
და ვაგზალზე ღმერთმა უწყის ვის გვერდით მოგიწევს ადამიანს დადგომა.
ბედნიერი
34 წელი გქონდეს, ხო გახსოვს შენ რომ დაიბადე, ოთხი წლის მერე გავჩნდი მე. ოთხის რა,
4 წლის და 6 თვის მერე...
