დაახლოებით მეექვსე-მეშვიდე კლასში ვართ მე და Soso Qoqoshvili , როცა სურამში დისკოთეკაზე სიარულს მივყავით ხელი და შესაბამისად ფეხიც. ყოველი დღე თენდებოდა მოწოდებით: დღეს ვიღაც გავიცნოთ, თუმცა დღის ბოლოს აღმოჩნდებობა, რომ ისევ ერთმანეთს ვეცეკვეთ :))) მოკლედ უკვე პროფესიონალი ერთმანეთთან მოცეკვავეები ვართ და იქ სადაც დისკოთეკა იმართებოდა გამოჩნდა მოხუცი ბებო, რომელიც პირდაპირ ჩვენსკენ გამოემართა (ერთი ხანობა ვიფიქრე, ალბათ რომ ვაკოცებ ზღაპრულ ფერიად იქცევა-მეთქი) და გვითხრა:
- შვილო ვისაც შევხედე ყველაზე პატიოსანი ბიჭები ჩანხართ, ჩემი შვილიშვილი მოვიყვანე, ცეკვა უნდა და თქვენთან რომ იცეკვოს თუ შეიძლებაო და ბებოს ზურგსუკან დავლანდეთ გოგო :))) მოკლედ ვიცეკვეთ (იმ სეზონზე ერთადერთხელ იყო რომ გოგოს ვეცეკვე და არა სოსოს). დისკოთეკიდან წამოსულები, მთელი ღამე ვლაპარაკობდით მე და სოსო და ვმსჯელობდით, თუ რომელი მოვეწონეთ, ბოლოს შევთანხმდით, რომ მეორე დღეს პირველად ვისაც მიესალმებოდა ის მოეწონა მარის (იმ გოგოს ერქვა :)))
მეორე დღეს გამოვიპრანჭეთ. ”212” ვიპკურეთ (მაგარ მოდაში იყო მაშინ), ცხოვრებაში პირველად (და მგონი უკანასკნელად) დავივარცხნე თმა და წავედით. მარი შორიდან დავლანდეთ და ახლოს გავუარეთ, გვეგონა მოტრიალდებოდა, მაგრამ როცა მისგან ვერაფერი სასიკეთო რეაქცია ვერ შვატყვეთ, გავბედე და მივედი.
- გამარჯობა მარი, როგორ ხარ?!
- უკაცრავად რომელი ხარ? არ გიცნობ....
ალბათ ჯეიმს კუკს რომ გამოუტყდნენ აბორიგენები, ბატონო ჯეიმს უნდა შეგჭამოთო ის განიცადა რაც იმ წუთში მე.
ჰოდა, იმის მერე ერთი რამის ”მუღამი” მაქვს, დიდი კაცი გავხდე და ტრიბუნიდან, მარის ნიშნისმოგებით ჩავუკრა თვალი, მაგრამ დღეს დავფიქრდი და მივხვდი, რომ ისევ ვერ მიცნობს :)))))
- შვილო ვისაც შევხედე ყველაზე პატიოსანი ბიჭები ჩანხართ, ჩემი შვილიშვილი მოვიყვანე, ცეკვა უნდა და თქვენთან რომ იცეკვოს თუ შეიძლებაო და ბებოს ზურგსუკან დავლანდეთ გოგო :))) მოკლედ ვიცეკვეთ (იმ სეზონზე ერთადერთხელ იყო რომ გოგოს ვეცეკვე და არა სოსოს). დისკოთეკიდან წამოსულები, მთელი ღამე ვლაპარაკობდით მე და სოსო და ვმსჯელობდით, თუ რომელი მოვეწონეთ, ბოლოს შევთანხმდით, რომ მეორე დღეს პირველად ვისაც მიესალმებოდა ის მოეწონა მარის (იმ გოგოს ერქვა :)))
მეორე დღეს გამოვიპრანჭეთ. ”212” ვიპკურეთ (მაგარ მოდაში იყო მაშინ), ცხოვრებაში პირველად (და მგონი უკანასკნელად) დავივარცხნე თმა და წავედით. მარი შორიდან დავლანდეთ და ახლოს გავუარეთ, გვეგონა მოტრიალდებოდა, მაგრამ როცა მისგან ვერაფერი სასიკეთო რეაქცია ვერ შვატყვეთ, გავბედე და მივედი.
- გამარჯობა მარი, როგორ ხარ?!
- უკაცრავად რომელი ხარ? არ გიცნობ....
ალბათ ჯეიმს კუკს რომ გამოუტყდნენ აბორიგენები, ბატონო ჯეიმს უნდა შეგჭამოთო ის განიცადა რაც იმ წუთში მე.
ჰოდა, იმის მერე ერთი რამის ”მუღამი” მაქვს, დიდი კაცი გავხდე და ტრიბუნიდან, მარის ნიშნისმოგებით ჩავუკრა თვალი, მაგრამ დღეს დავფიქრდი და მივხვდი, რომ ისევ ვერ მიცნობს :)))))
